hadi birlikte kaçalım
binelim ilk gelen trene,
son durak nereyse oraya kadar...
bazen duraklarda duralım
biraz zaman ayıralım kendimize
sonra tekrar binelim aynı yöne giden trene
rötarlara aldırmadan,
yağmur çamur demeden
alabildiğince hayalci
olabildiğince uçuk
hayallerimizin peşinden
geriye bakmadan
düşünmeden,
usanmadan...
gidelim buralardan...
30 Temmuz 2009 Perşembe
28 Temmuz 2009 Salı
Güzel bir Sezen Aksu Röportajı
Türkiye’nin en sevilen kadını olmakla nasıl başa çıkıyorsunuz? Bazen anonim olmayı özlüyor musunuz?
Aslında kendimi ya da yarattığım söylenen etkiyi ciddiye almıyorum. “Teksin”, “yegânesin”, “kraliçesin” gibi sözlere kapılırsa insan, arızalanabilir. Yakın çevremde ve özellikle ailemde bana haddimi bildirebilecek insanlar olduğu için kendimi şanslı hissediyorum. Onlar sayesinde gerçekle bağlantımı koparmadan, bunlara fazla kafa yormadan üretime odaklamış durumdayım kendimi.Anonim olmayı istiyorum dersem, haksızlık etmiş olurum. Bizim işimizi yapan insanlar, önlenemez bir fark edilme dürtüsü ile yola çıkıyor zaten. Sonradan bunun olası ağır bedellerini ödemek paketin bir parçası. “Hediyesini alayım, kutusunu atayım” demek adil gelmiyor.
Herkes sizinle çalışmak için ölüp bitiyor, kapınıza kamp falan kuruyorlar. Siz birlikte çalıştıklarınızı, destek verdiklerinizi nasıl seçiyorsunuz. Yetenek mi, ışık mı, sebat mı, sevilesi olmak mı?
Kapısında kamp kurma sözü gerçekten dışarıdan bakan gözlerin yarattığı bir fantezi benim nazarımda, çünkü ben henüz kapımda yatan birileri ile hiç karşılaşmadım. Hatta ben bu konuda fazlasıyla kolay ilişki kurulan biriyim. Ki bunu doğrulayan eleştirilerle de çok karşılaşıyorum, daha seçici olmam konusunda... Esas fikrim şudur, şarkı söylemek, yazmak bir araç sadece benim için. Aslolan hayatı daha anlamlı ve daha katlanılabilir kılabilmek. Ama bu karşılaşmaların içinde kendi öz gücü ile derin etkiler yaratanlar, Tanrı’nın yetenek hediyesi ile dünyaya gönderdikleri zaten. Onların farklılaşması, daha çok parlaması bu öz kaynaktan kendiliğinden gelişiyor. Ben herkesin şarkı söylemesini isterim, herkese şarkı verebilirim. Değerlerini tayin edemem , tayin etmek de istemem. Bunlar suyun akışına bırakılması gereken tarafı işin...
Yaratıcılığınızı neler besliyor?
Birincisi, ‘bilmediğimiz bilgi’ ile alakalı... Dolayısı ile adres göstermem mümkün değil. Ama benim bildiğim kadarı ile, yüzde 7’sini kullanabildiğimiz ve dolayısı ile pek de güvenilir bulmadığım beyin denilen mekanizma ile vardığım sonuç, en hakiki beslenme alanı hayatın bir bütün olarak kendisi.
Ruh halinize göre şarkı yazıp daha sonra dinlemeye bile tahammül edemediğiniz oluyor mu?
Genellikle bir şarkıyı bitirdikten sonra onunla ilişkim de kendiliğinden bitiyor. Albüm aşaması profesyonel sürecin devreye girdiği daha teknik bir çalışma sistematiği gerektiriyor. Bir tür, ‘sorumlulukla bezenmiş zorunluluk hali’ de diyebiliriz. Mümkün olmadığını biliyorum ama bir şarkıyı yaptığım anda bir kere söyleyip boşluğa salmayı ve hemen yeni bir şarkıya başlamayı isterdim doğrusu. Zaten şarkı yazmak da tuhaf bir iş... Çoğu kez şarkıyı yazarken, bir dış göz olarak kendimi izlerken yakalıyorum. Biraz önce sözünü ettiğim ‘bilmediğimiz bilgi’ ile ilgili olsa gerek. Ama şarkıyı söylerken gerçekten samimi olabildiğimde –ki bu her zaman mümkün değil doğası gereği – eliniz ateşe değdiğinde nasıl ki canınız yanar, çığlık atarsınız, o kadar gerçek ve ortak bir sesi çıkarıyormuşum duygusu taşırım.
Şarkılarınızın sözleri alışılmışın çok dışında. Meselâ “Sen o alacası içinde fesatla, hangi günü gün edicen? Ah o kaditin üstüne, bir de atlas yorgan sericen” satırını yazarken nereden ilham aldığınızı çok merak ediyorum!
Ben bir Egeliyim; Anadolu’nun her yerine hakim çok kültürlülükten en çok nasibi alan coğrafya yani... Muhtemelen yaşamsal gözlem kayıtlarımdan günü, anı geldiğinde, belki de bir küçük çağrışımla, ama gerçek yaşamda tamamen karşılığı olan bir insanlık halinin kendiliğinden dökülüvermesidir... Yaratım anı gerçek ise, bir plan program söz konusu olamaz. Planlı programlı yaptığınız şarkıların, ki öyle şarkılarım da var, birer kurgu olduğunu hissetmeyecek hiçbir kalp yoktur. Kısa bir süre sevip eğlenebilirsiniz, ama içinize almazsınız.
Yeni şarkılarınız da çok seviliyor ama ‘Geri Dön’, ‘Sen Ağlama’gibi klasikleri siz söylemeseniz bile seyirci mutlaka istiyor. Yıllardır aynı şarkıları söylemekten sıkıldığınız oluyor mu?
Bazen olur... Çok da normaldir bu. Ama genelde birlikte şarkı söylemek, o şarkıları paylaşmak, birbirini hiç tanımayan insanların hiç bir dayatma olmadan o şarkılarla ‘bir’lik içinde duygudan duyguya savrulması bıkılacak birşey olamaz. Çünkü bu, bu zor dünyada her defasında ümidin yeniden tazelenmesi demek benim için. Çünkü ben hayata katlanabilmek için ümit etmekten başka bir çare olmadığına inanıyorum.
Eskiden daha duygusal ve kişisel şarkılar yazarken, bugünküler daha neşeli ve daha toplumsal konulara değiniyorsunuz. Bu değişim nasıl oldu?
“Değişmeyen tekşey değişimdir”. Burada bu bilindik sözün tam yeri sanırım. Bir de tabii, benim durmadan kendimle haşır neşir olacak ne hevesim ne de vaktim var. Hayatı olduğu gibi olgunluk ile karşılamaya ve yolun beni getirdiği noktada birikenleri dökmeye ancak yetişebiliyorum. Hayata değer katabildiğimde, anlam üretebildiğimde mutluyum, iyiyim.
İnsanlar aşık olduklarında, acı çektiklerinde genelde ‘Sezen Aksu’88’ dinliyor, siz ne yapıyorsunuz?
Ben ne yaptığımı bilmiyorum!
Geçmişin tortularını nasıl temizlersiniz?
Temizleyemiyorum ! Temizleyeni de anlından öperim!
Ünlüler tanınmamak için siyah gözlüklerle dolaşır, sizin ise alamet-i farikanız dudaklarınız. Nasıl gizleniyorsunuz?
Dudaklarımı büzüp incelterek! Fakat bir süre sonra adalelerim yorulduğundan, fena halde yakalanıyorum. Böyle bir küçük anım var. Hasankeyf’in tepesine bu yöntemle tek başıma çıkıp, inerken yorulup dudaklarımı salınca, 3 bin kişi ile indim... Bunların yarısından fazlası ile öpüşerek ve cep telefonu ile resim çektirerek... Ki bilirsiniz cep telefonları, masa çakmakları gibi hiçbir zaman anında çalışmaz, dolayısı ile o meşhur köftelerle gülümseme pozisyonunda minimum 30 saniye bekleyerek... Sonunda gülümsemeye benzemese de, en azından iyi niyet olduğunu anlayarak bağışladıklarını umuyorum.
Sahneye çıktığınızda muazzam bir kalabalık gözünüzün içine bakıyor ve isminizi haykırıyor. Her şey bitip de evde yalnız kaldığınızda nasıl hissediyorsunuz?
Aklı başında hiçbir insanın böyle bir şey yapmayacağını düşünüyorum. Hâlâ bana kendimi onca kalabalığın önüne attıran önüne geçilemez duygunun, ne çıkışlı olduğunu anlamaya çalışıyorum. Daha önce binlerce kere yorumlanmış, üzerine araştırmalar yapılmış kayıtlı bilgiler ve benim kendi yakaladığım bulgular var elbet. Ama nihai bir tanı koymak için hiçbiri yeterli değil. Yetişkinlikten itibaren akıl devreye girdiğinden, binlerce gerekçelendirme yapabilirsiniz. Ama bu, sizi dokuz aylıkken masanın üzerine çıkıp oynatan duyguyu açıklayamadığından, açıklayabilir yeterlilikteki uzmanların dediği ile yetinmek lazım.
Acıyı, kederi, özlemi en iyi ifade eden müzisyenlerden birisiniz. Acıyla, kayıpla ilişkiniz nasıl? Artık eskisi kadar acımıyor mu, güçlendiniz mi? İnsanlara hala eskisi kadar güvenebiliyor musunuz?
Bu ‘hayatı çakma’ ile ilgili bir şey. Ne kadar kalın kafalı olursanız olun, hayat kendini öğretir size. Duygular değil, katlanma biçimi değişime uğruyor; iyi kötü olgunlaşıyorsunuz. Yegâne olmadığınızı farkettikçe, yükünüzü hem kendiniz hem başkaları için hafifletmeyi öğreniyorsunuz. Benim çözümüm açık ve net:
Hayat zorlaşınca, çıkmaz sokaklarda soluksuz kalınca Azalınca mânâdan, seyyar sevdalarda parçalanınca Dert bitmeyince, bildiğin çektiğine yetmeyince Düşmanında kendini yakalayınca, bi daha kin gütmeyince O zaman şarkı söylemek lazım avaz avaz...
Güven konusuna gelince, eskiden pembe balonumun patlamaması için görmezden, duymazdan gelirdim. Şimdi patlamasına katlanabiliyorum...
Artık CD’ler de yavaş yavaş tarih olacak gibi, bazı müzisyenler albümlerini yalnızca internetten yayınlamaya başladı bile. Sizin iPod’unuz var mı? Mp3 teknolojisiyle aranız nasıl? Şu ara en çok hangi şarkıları dinliyorsunuz?
Müzik bitmeyeceğine göre, her çağın gerekliliğine uygun teknik donanımın gelişmesi olağan. Teknoloji ile çok sıkı fıkı bir ilişkim yoksa da, olması gerektiği kadar var. Esas olarak ben şarkımı söylemeye devam ederim. Sistem her halükarda kitlelere ulaştırmanın bir yolunu bulur. Geçiş dönemlerindeki doğal sarsıntılar bunlar. Dinlediğim şarkılara gelince, ben bir Bocelli sapığıyım, o kadar ki oğlum, “Yeter anne, doğduğumdan beri bu sesi duyuyorum ve babam zannediyorum” diyor.
Müzik piyasasında hem tapılan hem de çekinilen bir yere sahipsiniz. İlişkilerinizi hisleriniz mi müzikal hedefleriniz miyönlendirir? Sizi kaybetmek kolay mı?
Tercihim, beni hislerimin yönlendirmesidir çoğunlukla; neredeyse tamamıyla... Aklımın yönlendirmesine izin verip de çuvallamadığım tek bir şey yok. Beni kaybetmek neredeyse imkânsız. Annemin tabiri ile, ben bir yapışkanım. Çok ekstrem durumlar dışında, bir ilişkiyi sonlandıracak güçte bir gerekçe olmadığına inanıyorum. Kimi isterseniz koyun teraziye, aşağı yukarı aynı tartar.
Bizde olduğu kadar dünyanın pek çok yerinde mesela İngiltere’de de tanınıyorsunuz. Yurtdışındaki seyircilerle ve müzik dünyasıyla ilişkiniz nasıl?
Ben bunlarla çok fazla ilgilenemiyorum. Temel derdim, kendim de dahil, insanın bu dünyadaki büyük yalnızlığına verebildiğim kadar el vermek.
Daha gerçekleştiremediğiniz bir hayaliniz var mı?
O kadar çocuksu ve ütopik ki söylemeye utanıyorum, geçelim !
İstanbul şarkılarınızda çok önemli bir figür. En çok nelerini, neresini seviyorsunuz?
Her şeyini, ama Kastamonu’da otursaydım muhtemelen Kastamonu için de şarkı yazardım. Her yerin ayrı bir ruhu vardır. Zaten Türkiye, özellikle Anadolu, yaz yaz bitmez.
Bizim İstanbul kahramanlarımızdan biri sizsiniz. Sizinkiler kim?
Arada birini unuturum munuturum. Alınan olur, gücenen olur. Ben zannedildiği kadar açık sözlü biri değilim. Bunu da geçelim ...
Size göre son 40 yılda müzik alanında olan en önemli şey nedir?
Eğer Türkiye için soruyorsanız telif hakları meselesinin nihayet kavranma sürecinin başlaması diyebilirim. Dünya müziği için ise internet vasıtasıyla her alanda olduğu gibi, müzikte de sınırların ortadan kalkması...
röportaj: Çimen Uzsoy
fotoğraflar: Yaşar Gaga
Aslında kendimi ya da yarattığım söylenen etkiyi ciddiye almıyorum. “Teksin”, “yegânesin”, “kraliçesin” gibi sözlere kapılırsa insan, arızalanabilir. Yakın çevremde ve özellikle ailemde bana haddimi bildirebilecek insanlar olduğu için kendimi şanslı hissediyorum. Onlar sayesinde gerçekle bağlantımı koparmadan, bunlara fazla kafa yormadan üretime odaklamış durumdayım kendimi.Anonim olmayı istiyorum dersem, haksızlık etmiş olurum. Bizim işimizi yapan insanlar, önlenemez bir fark edilme dürtüsü ile yola çıkıyor zaten. Sonradan bunun olası ağır bedellerini ödemek paketin bir parçası. “Hediyesini alayım, kutusunu atayım” demek adil gelmiyor.
Herkes sizinle çalışmak için ölüp bitiyor, kapınıza kamp falan kuruyorlar. Siz birlikte çalıştıklarınızı, destek verdiklerinizi nasıl seçiyorsunuz. Yetenek mi, ışık mı, sebat mı, sevilesi olmak mı?
Kapısında kamp kurma sözü gerçekten dışarıdan bakan gözlerin yarattığı bir fantezi benim nazarımda, çünkü ben henüz kapımda yatan birileri ile hiç karşılaşmadım. Hatta ben bu konuda fazlasıyla kolay ilişki kurulan biriyim. Ki bunu doğrulayan eleştirilerle de çok karşılaşıyorum, daha seçici olmam konusunda... Esas fikrim şudur, şarkı söylemek, yazmak bir araç sadece benim için. Aslolan hayatı daha anlamlı ve daha katlanılabilir kılabilmek. Ama bu karşılaşmaların içinde kendi öz gücü ile derin etkiler yaratanlar, Tanrı’nın yetenek hediyesi ile dünyaya gönderdikleri zaten. Onların farklılaşması, daha çok parlaması bu öz kaynaktan kendiliğinden gelişiyor. Ben herkesin şarkı söylemesini isterim, herkese şarkı verebilirim. Değerlerini tayin edemem , tayin etmek de istemem. Bunlar suyun akışına bırakılması gereken tarafı işin...
Yaratıcılığınızı neler besliyor?
Birincisi, ‘bilmediğimiz bilgi’ ile alakalı... Dolayısı ile adres göstermem mümkün değil. Ama benim bildiğim kadarı ile, yüzde 7’sini kullanabildiğimiz ve dolayısı ile pek de güvenilir bulmadığım beyin denilen mekanizma ile vardığım sonuç, en hakiki beslenme alanı hayatın bir bütün olarak kendisi.
Ruh halinize göre şarkı yazıp daha sonra dinlemeye bile tahammül edemediğiniz oluyor mu?
Genellikle bir şarkıyı bitirdikten sonra onunla ilişkim de kendiliğinden bitiyor. Albüm aşaması profesyonel sürecin devreye girdiği daha teknik bir çalışma sistematiği gerektiriyor. Bir tür, ‘sorumlulukla bezenmiş zorunluluk hali’ de diyebiliriz. Mümkün olmadığını biliyorum ama bir şarkıyı yaptığım anda bir kere söyleyip boşluğa salmayı ve hemen yeni bir şarkıya başlamayı isterdim doğrusu. Zaten şarkı yazmak da tuhaf bir iş... Çoğu kez şarkıyı yazarken, bir dış göz olarak kendimi izlerken yakalıyorum. Biraz önce sözünü ettiğim ‘bilmediğimiz bilgi’ ile ilgili olsa gerek. Ama şarkıyı söylerken gerçekten samimi olabildiğimde –ki bu her zaman mümkün değil doğası gereği – eliniz ateşe değdiğinde nasıl ki canınız yanar, çığlık atarsınız, o kadar gerçek ve ortak bir sesi çıkarıyormuşum duygusu taşırım.
Şarkılarınızın sözleri alışılmışın çok dışında. Meselâ “Sen o alacası içinde fesatla, hangi günü gün edicen? Ah o kaditin üstüne, bir de atlas yorgan sericen” satırını yazarken nereden ilham aldığınızı çok merak ediyorum!
Ben bir Egeliyim; Anadolu’nun her yerine hakim çok kültürlülükten en çok nasibi alan coğrafya yani... Muhtemelen yaşamsal gözlem kayıtlarımdan günü, anı geldiğinde, belki de bir küçük çağrışımla, ama gerçek yaşamda tamamen karşılığı olan bir insanlık halinin kendiliğinden dökülüvermesidir... Yaratım anı gerçek ise, bir plan program söz konusu olamaz. Planlı programlı yaptığınız şarkıların, ki öyle şarkılarım da var, birer kurgu olduğunu hissetmeyecek hiçbir kalp yoktur. Kısa bir süre sevip eğlenebilirsiniz, ama içinize almazsınız.
Yeni şarkılarınız da çok seviliyor ama ‘Geri Dön’, ‘Sen Ağlama’gibi klasikleri siz söylemeseniz bile seyirci mutlaka istiyor. Yıllardır aynı şarkıları söylemekten sıkıldığınız oluyor mu?
Bazen olur... Çok da normaldir bu. Ama genelde birlikte şarkı söylemek, o şarkıları paylaşmak, birbirini hiç tanımayan insanların hiç bir dayatma olmadan o şarkılarla ‘bir’lik içinde duygudan duyguya savrulması bıkılacak birşey olamaz. Çünkü bu, bu zor dünyada her defasında ümidin yeniden tazelenmesi demek benim için. Çünkü ben hayata katlanabilmek için ümit etmekten başka bir çare olmadığına inanıyorum.
Eskiden daha duygusal ve kişisel şarkılar yazarken, bugünküler daha neşeli ve daha toplumsal konulara değiniyorsunuz. Bu değişim nasıl oldu?
“Değişmeyen tekşey değişimdir”. Burada bu bilindik sözün tam yeri sanırım. Bir de tabii, benim durmadan kendimle haşır neşir olacak ne hevesim ne de vaktim var. Hayatı olduğu gibi olgunluk ile karşılamaya ve yolun beni getirdiği noktada birikenleri dökmeye ancak yetişebiliyorum. Hayata değer katabildiğimde, anlam üretebildiğimde mutluyum, iyiyim.
İnsanlar aşık olduklarında, acı çektiklerinde genelde ‘Sezen Aksu’88’ dinliyor, siz ne yapıyorsunuz?
Ben ne yaptığımı bilmiyorum!
Geçmişin tortularını nasıl temizlersiniz?
Temizleyemiyorum ! Temizleyeni de anlından öperim!
Ünlüler tanınmamak için siyah gözlüklerle dolaşır, sizin ise alamet-i farikanız dudaklarınız. Nasıl gizleniyorsunuz?
Dudaklarımı büzüp incelterek! Fakat bir süre sonra adalelerim yorulduğundan, fena halde yakalanıyorum. Böyle bir küçük anım var. Hasankeyf’in tepesine bu yöntemle tek başıma çıkıp, inerken yorulup dudaklarımı salınca, 3 bin kişi ile indim... Bunların yarısından fazlası ile öpüşerek ve cep telefonu ile resim çektirerek... Ki bilirsiniz cep telefonları, masa çakmakları gibi hiçbir zaman anında çalışmaz, dolayısı ile o meşhur köftelerle gülümseme pozisyonunda minimum 30 saniye bekleyerek... Sonunda gülümsemeye benzemese de, en azından iyi niyet olduğunu anlayarak bağışladıklarını umuyorum.
Sahneye çıktığınızda muazzam bir kalabalık gözünüzün içine bakıyor ve isminizi haykırıyor. Her şey bitip de evde yalnız kaldığınızda nasıl hissediyorsunuz?
Aklı başında hiçbir insanın böyle bir şey yapmayacağını düşünüyorum. Hâlâ bana kendimi onca kalabalığın önüne attıran önüne geçilemez duygunun, ne çıkışlı olduğunu anlamaya çalışıyorum. Daha önce binlerce kere yorumlanmış, üzerine araştırmalar yapılmış kayıtlı bilgiler ve benim kendi yakaladığım bulgular var elbet. Ama nihai bir tanı koymak için hiçbiri yeterli değil. Yetişkinlikten itibaren akıl devreye girdiğinden, binlerce gerekçelendirme yapabilirsiniz. Ama bu, sizi dokuz aylıkken masanın üzerine çıkıp oynatan duyguyu açıklayamadığından, açıklayabilir yeterlilikteki uzmanların dediği ile yetinmek lazım.
Acıyı, kederi, özlemi en iyi ifade eden müzisyenlerden birisiniz. Acıyla, kayıpla ilişkiniz nasıl? Artık eskisi kadar acımıyor mu, güçlendiniz mi? İnsanlara hala eskisi kadar güvenebiliyor musunuz?
Bu ‘hayatı çakma’ ile ilgili bir şey. Ne kadar kalın kafalı olursanız olun, hayat kendini öğretir size. Duygular değil, katlanma biçimi değişime uğruyor; iyi kötü olgunlaşıyorsunuz. Yegâne olmadığınızı farkettikçe, yükünüzü hem kendiniz hem başkaları için hafifletmeyi öğreniyorsunuz. Benim çözümüm açık ve net:
Hayat zorlaşınca, çıkmaz sokaklarda soluksuz kalınca Azalınca mânâdan, seyyar sevdalarda parçalanınca Dert bitmeyince, bildiğin çektiğine yetmeyince Düşmanında kendini yakalayınca, bi daha kin gütmeyince O zaman şarkı söylemek lazım avaz avaz...
Güven konusuna gelince, eskiden pembe balonumun patlamaması için görmezden, duymazdan gelirdim. Şimdi patlamasına katlanabiliyorum...
Artık CD’ler de yavaş yavaş tarih olacak gibi, bazı müzisyenler albümlerini yalnızca internetten yayınlamaya başladı bile. Sizin iPod’unuz var mı? Mp3 teknolojisiyle aranız nasıl? Şu ara en çok hangi şarkıları dinliyorsunuz?
Müzik bitmeyeceğine göre, her çağın gerekliliğine uygun teknik donanımın gelişmesi olağan. Teknoloji ile çok sıkı fıkı bir ilişkim yoksa da, olması gerektiği kadar var. Esas olarak ben şarkımı söylemeye devam ederim. Sistem her halükarda kitlelere ulaştırmanın bir yolunu bulur. Geçiş dönemlerindeki doğal sarsıntılar bunlar. Dinlediğim şarkılara gelince, ben bir Bocelli sapığıyım, o kadar ki oğlum, “Yeter anne, doğduğumdan beri bu sesi duyuyorum ve babam zannediyorum” diyor.
Müzik piyasasında hem tapılan hem de çekinilen bir yere sahipsiniz. İlişkilerinizi hisleriniz mi müzikal hedefleriniz miyönlendirir? Sizi kaybetmek kolay mı?
Tercihim, beni hislerimin yönlendirmesidir çoğunlukla; neredeyse tamamıyla... Aklımın yönlendirmesine izin verip de çuvallamadığım tek bir şey yok. Beni kaybetmek neredeyse imkânsız. Annemin tabiri ile, ben bir yapışkanım. Çok ekstrem durumlar dışında, bir ilişkiyi sonlandıracak güçte bir gerekçe olmadığına inanıyorum. Kimi isterseniz koyun teraziye, aşağı yukarı aynı tartar.
Bizde olduğu kadar dünyanın pek çok yerinde mesela İngiltere’de de tanınıyorsunuz. Yurtdışındaki seyircilerle ve müzik dünyasıyla ilişkiniz nasıl?
Ben bunlarla çok fazla ilgilenemiyorum. Temel derdim, kendim de dahil, insanın bu dünyadaki büyük yalnızlığına verebildiğim kadar el vermek.
Daha gerçekleştiremediğiniz bir hayaliniz var mı?
O kadar çocuksu ve ütopik ki söylemeye utanıyorum, geçelim !
İstanbul şarkılarınızda çok önemli bir figür. En çok nelerini, neresini seviyorsunuz?
Her şeyini, ama Kastamonu’da otursaydım muhtemelen Kastamonu için de şarkı yazardım. Her yerin ayrı bir ruhu vardır. Zaten Türkiye, özellikle Anadolu, yaz yaz bitmez.
Bizim İstanbul kahramanlarımızdan biri sizsiniz. Sizinkiler kim?
Arada birini unuturum munuturum. Alınan olur, gücenen olur. Ben zannedildiği kadar açık sözlü biri değilim. Bunu da geçelim ...
Size göre son 40 yılda müzik alanında olan en önemli şey nedir?
Eğer Türkiye için soruyorsanız telif hakları meselesinin nihayet kavranma sürecinin başlaması diyebilirim. Dünya müziği için ise internet vasıtasıyla her alanda olduğu gibi, müzikte de sınırların ortadan kalkması...
röportaj: Çimen Uzsoy
fotoğraflar: Yaşar Gaga
26 Temmuz 2009 Pazar
İsyan
bir avuç yalnızlık döküldü elimden
dilimden bir tomar isyan
koştum inadına sevadaların üstüne
kaçtım kendimden
dilimden bir tomar isyan
koştum inadına sevadaların üstüne
kaçtım kendimden
YALNIZLIK
Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum
Ne tuhaf, vaktim olmazdı
yalnızlığı bunca bilirken
kendimi hiç yalnız sanmazdım
çevremde hep birileri vardı,
ben hep birilerinin yanındaydım
günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı
aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla
kendi kendini taşıyan bir ırmağın akıntısında hayat
bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı
bazı evlerden taşınırdık, bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza
bazı mektuplar alırdık, bazı sözler, çiçek selamları
sonraları bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık
elde olmayan nedenle
sudaki halkalar gibi genişleyen
küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara
vazgeçişler, unutuşlar, kayıplar
birbirimizi çok sevdik hep
yıllarla azala azala
şimdi ne zaman yalnız kaldığımı düşünsem,
yalnız olmadığımı kanıtlamak istiyorum kendime
eskiden iki albüme sığdırdığım hayatım,
şimdi sığmıyor eskilenlerle çoğalmış fotograflara
telefonun başına geçiyorum
alt alta dizilmiş onca ad arasında seken ömür parçası
gün ölüyor meşgul numaralarla
şimdi ne zaman yalnız olduğumu düşünsem,
şimdi ne kadar yalnız...
yalnız olduğumu anlamam için beni hiç yalnız bırakmadınız.
Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum
her zaman yalnızdım, bunu biliyorum
büyücü ellerimin kara sanatı yazı
en çok ben onardım dostlukları, en çok benim elim dikiş tuttu
bağışlamasız sanarken kendimi
en çok ben unuttum kalbimin benden sakladıklarını
tığla içeri çektim takılmış kazakların ipini
denenmemiş başlangıçları göze aldım,
hafifletilmiş hasarları, görmezden gelinen enkazı
mutfağı beklemek hep bana kaldı
bir şiirden bir romandan bir filmden çıkıp
her seferinde aydınlık bir inat gibi yeniden karıştım hayata
hiç el değmemiş gibi yeniden konuk geldim
odalarınıza, ruhlarınıza
buraya
eski aşklarım neredesiniz? Hepinizi çok özledim.
Şimdi birdenbire bir köşeden çıkıp bana,
yalnızca, Merhaba, deseniz,
o zamanlar hiç mutlu etmediğiniz kadar mutlu edersiniz,
bir zamanlar bütün ağladıklarımı geri verebilirim size
sağ olun demenk isterim, sağ olun, sağ olun
sanki beni yeniden sevdiniz
ama biliyorum, pis bir yağmur başlıyor, şemsiyem yok yanımda,
yağmurda yürümekten nefret ederken, yürümekte ısrarlıyım gene de
isterseniz, kederdeki bütünlük, diyelim buna
ne kadar ıslansam, o kadar çıkacağım sanki
bir zamanlar çok daha bütün olduğumu sandığım
o yıkanmış zamanlara...
yeni değil keşfine gençlik verilmiş gerçekler
her zaman yalnızdım
kitaplar kadar yalnız
yalnızca yalnızlığımdan gürültücü bir kalabalık yaptım
herkes için farklı aldanışlar kurtarılmış hayatlar yok pahasına
her zaman yalnızdım
yanardağlar kadar yalnız
ey kafiye sevenler,
şimdi beni gökyüzünde bir yıldız sananlar, yanıldınız!
nankörlük etmeyeyim gene de,
yalnızlığımı daha az hissettiğim anlarım oldu yalnız
evimde hep aynı anda çalar telefonla kapı
gene öyle oluyor; hiç yalnız bırakmazlar beni
yalnızlık bilgisiyle çatılmış arkadaşlıkların korunaklı gölgesinde
yalnızlık için çalar telefonlar kapılar
İstersen bana uğra, ya da, Akşama buluşalım,
ölmeden yapacak çok iş var
murathan mungan
Ne tuhaf, vaktim olmazdı
yalnızlığı bunca bilirken
kendimi hiç yalnız sanmazdım
çevremde hep birileri vardı,
ben hep birilerinin yanındaydım
günler belirsiz bir gelecek için neredeyse kendiliğinden hazırlanırdı
aramızda habersiz gidip gelen gündelik armağanlarla
kendi kendini taşıyan bir ırmağın akıntısında hayat
bizi kendi sahillerimize ulaştırırdı
bazı evlerden taşınırdık, bazı insanlar girip çıkardı hayatımıza
bazı mektuplar alırdık, bazı sözler, çiçek selamları
sonraları bazı tanıdıklarımızın ölümleriyle de karşılaştık
elde olmayan nedenle
sudaki halkalar gibi genişleyen
küçük alınganlıklardan büyük dargınlıklara
vazgeçişler, unutuşlar, kayıplar
birbirimizi çok sevdik hep
yıllarla azala azala
şimdi ne zaman yalnız kaldığımı düşünsem,
yalnız olmadığımı kanıtlamak istiyorum kendime
eskiden iki albüme sığdırdığım hayatım,
şimdi sığmıyor eskilenlerle çoğalmış fotograflara
telefonun başına geçiyorum
alt alta dizilmiş onca ad arasında seken ömür parçası
gün ölüyor meşgul numaralarla
şimdi ne zaman yalnız olduğumu düşünsem,
şimdi ne kadar yalnız...
yalnız olduğumu anlamam için beni hiç yalnız bırakmadınız.
Ben ne zaman yalnız kaldım, bilmiyorum
her zaman yalnızdım, bunu biliyorum
büyücü ellerimin kara sanatı yazı
en çok ben onardım dostlukları, en çok benim elim dikiş tuttu
bağışlamasız sanarken kendimi
en çok ben unuttum kalbimin benden sakladıklarını
tığla içeri çektim takılmış kazakların ipini
denenmemiş başlangıçları göze aldım,
hafifletilmiş hasarları, görmezden gelinen enkazı
mutfağı beklemek hep bana kaldı
bir şiirden bir romandan bir filmden çıkıp
her seferinde aydınlık bir inat gibi yeniden karıştım hayata
hiç el değmemiş gibi yeniden konuk geldim
odalarınıza, ruhlarınıza
buraya
eski aşklarım neredesiniz? Hepinizi çok özledim.
Şimdi birdenbire bir köşeden çıkıp bana,
yalnızca, Merhaba, deseniz,
o zamanlar hiç mutlu etmediğiniz kadar mutlu edersiniz,
bir zamanlar bütün ağladıklarımı geri verebilirim size
sağ olun demenk isterim, sağ olun, sağ olun
sanki beni yeniden sevdiniz
ama biliyorum, pis bir yağmur başlıyor, şemsiyem yok yanımda,
yağmurda yürümekten nefret ederken, yürümekte ısrarlıyım gene de
isterseniz, kederdeki bütünlük, diyelim buna
ne kadar ıslansam, o kadar çıkacağım sanki
bir zamanlar çok daha bütün olduğumu sandığım
o yıkanmış zamanlara...
yeni değil keşfine gençlik verilmiş gerçekler
her zaman yalnızdım
kitaplar kadar yalnız
yalnızca yalnızlığımdan gürültücü bir kalabalık yaptım
herkes için farklı aldanışlar kurtarılmış hayatlar yok pahasına
her zaman yalnızdım
yanardağlar kadar yalnız
ey kafiye sevenler,
şimdi beni gökyüzünde bir yıldız sananlar, yanıldınız!
nankörlük etmeyeyim gene de,
yalnızlığımı daha az hissettiğim anlarım oldu yalnız
evimde hep aynı anda çalar telefonla kapı
gene öyle oluyor; hiç yalnız bırakmazlar beni
yalnızlık bilgisiyle çatılmış arkadaşlıkların korunaklı gölgesinde
yalnızlık için çalar telefonlar kapılar
İstersen bana uğra, ya da, Akşama buluşalım,
ölmeden yapacak çok iş var
murathan mungan
19 Temmuz 2009 Pazar
Eksik Cümle...
emanet sözcüklerle kurulu cümleler biriktirdim,
dilim lal olmuştu da konuşamıyordum,
ödünç verilen bir kaç kelime kalmıştı sonunda
uğraşıp durdum anlamlı cümleler kurmaya,
ne yaparsam yapayım hep bir yerleri eksikti,
o hüzün kokulu cümlelerin,
yetmiyordu bendeki kelimeler bizi anlatmaya...
dilim lal olmuştu da konuşamıyordum,
ödünç verilen bir kaç kelime kalmıştı sonunda
uğraşıp durdum anlamlı cümleler kurmaya,
ne yaparsam yapayım hep bir yerleri eksikti,
o hüzün kokulu cümlelerin,
yetmiyordu bendeki kelimeler bizi anlatmaya...
12 Temmuz 2009 Pazar
9 Temmuz 2009 Perşembe
İsteriz
hayat akıp gidiyor avuçlarımızdan,
dün olduğumuz yer ile bugün bulunduğumuz yer arasında belki uçurumlar var,
belkide hiç fark yok, aynı yerimizde sayıyoruz...
insan, dururken koşmak,
koşarken durmak ister,
uçurumlar son bulsun,
dinginlik aksiyona geçsin ister...
zıtlıklar hep bizim içindir sanki...
bazen düşündüğümde,sanki hiç mutlu olmayacakmışız gibi gelir,
hep beğenmeme, daha yokmu modundayız...
ya karşımızdaki uzaklara bakarız,
yada geride bıraktıklarımıza...
geçmişin pişmanlığı ile yarının endişesinde bugünü yok ederiz...
nedense gözümüzün önüne bakmak aklımızın ucundan geçmez,
geçsede işimize gelmez...
hep biz biliriz en iyileri,
başkalarının dedikleri bizi bağlamaz,
en dostça tavsiyelerde bile artniyet ararız kimi zaman...
bizim bizden başka dostumuz yoktur ya hani,işte o yüzden...
her zaman insanlar güvensizdir,
biz ise sütten çıkmış ak kaşık...
hayatın şifrelerini çözmüşüzdür,
tecrübelerin en iyisi bizdedir,
diğerleri giderken biz çoktan dönüş yolundayızdır...
hep bizim isteklerimiz olsun,
dünya bizim etrafımızda dönsün isteriz...
herşeyin normal,
bizim egomuzun yüksek olduğunu anladığımızdaysa
hayat çoktan sona yaklaşmıştır
o zamanda hayat yeniden başlasın isteriz....
dün olduğumuz yer ile bugün bulunduğumuz yer arasında belki uçurumlar var,
belkide hiç fark yok, aynı yerimizde sayıyoruz...
insan, dururken koşmak,
koşarken durmak ister,
uçurumlar son bulsun,
dinginlik aksiyona geçsin ister...
zıtlıklar hep bizim içindir sanki...
bazen düşündüğümde,sanki hiç mutlu olmayacakmışız gibi gelir,
hep beğenmeme, daha yokmu modundayız...
ya karşımızdaki uzaklara bakarız,
yada geride bıraktıklarımıza...
geçmişin pişmanlığı ile yarının endişesinde bugünü yok ederiz...
nedense gözümüzün önüne bakmak aklımızın ucundan geçmez,
geçsede işimize gelmez...
hep biz biliriz en iyileri,
başkalarının dedikleri bizi bağlamaz,
en dostça tavsiyelerde bile artniyet ararız kimi zaman...
bizim bizden başka dostumuz yoktur ya hani,işte o yüzden...
her zaman insanlar güvensizdir,
biz ise sütten çıkmış ak kaşık...
hayatın şifrelerini çözmüşüzdür,
tecrübelerin en iyisi bizdedir,
diğerleri giderken biz çoktan dönüş yolundayızdır...
hep bizim isteklerimiz olsun,
dünya bizim etrafımızda dönsün isteriz...
herşeyin normal,
bizim egomuzun yüksek olduğunu anladığımızdaysa
hayat çoktan sona yaklaşmıştır
o zamanda hayat yeniden başlasın isteriz....
GİDEN GENÇLİĞE GAZEL
Umudum, heyecanım bitmez pınardı bitti
Gençliğim deli dolu esen rüzgardı gitti
Neydi o sarhoşluklar? Dünyaya boş vermekler?
O bir başka mevsimdi, bir ilkbahardı gitti.
Tadı, rengi değişti birer birer her şeyin
En mutlu, en doyulmaz yaşantılardı gitti
Çektiler ellerini elimden sevgililer
Bir zaman bu gönülde kimler yaşardı? Gitti.
Hani hiç bitmeyecek sandığım güzellikler?
Ne sevinçler, arzular ve neler vardı gitti.
Kalakaldım ortada böyle ben param parça
Her gelen yüreğimden bir şey kopardı gitti.
Hey benim doymadığım deli fişek gençliğim!
İçimde bir zamanlar bir kor yanardı bitti....…
Ümit Yaşar Oğuzcan
29 Haziran 2009 Pazartesi
Kim Tutar Seni
boğazın kenarında sonsuzluğa yürüyen adam!
o kadar boş bank dururken,
ne diye alıp başını gitmeye kalkarsın...
illa ki zor olsun diyorsan hayatın,
hadi git,
kim tutar seni....
gittiğin yerde kalbini açan biri olursa söyle,
küçümsemeyeceğim söz....
kıymetini bilen olursa ben gibi,
hadi durma,
git....
o kadar boş bank dururken,
ne diye alıp başını gitmeye kalkarsın...
illa ki zor olsun diyorsan hayatın,
hadi git,
kim tutar seni....
gittiğin yerde kalbini açan biri olursa söyle,
küçümsemeyeceğim söz....
kıymetini bilen olursa ben gibi,
hadi durma,
git....
Gönlü Geniş ve Ruhu Gezgin Sufi Meşreplilerin Kırk Kuralı
Sekizinci Kural:
Başına ne gelirse gelsin, karamsarlığa kapılma.
Bütün kapılar kapansa bile,
sonunda O sana kimsenin bilmediği bir patika açar.
Sen şu anda göremesen de,
dar geçitler ardında nice cennet bahçeleri var.
Şükret!
İstediğini elde edince şükretmek kolaydır.
Sufi,
dileği gerçekleşmediğinde de şükredebilendir.
Elif Şafak - Aşk
Başına ne gelirse gelsin, karamsarlığa kapılma.
Bütün kapılar kapansa bile,
sonunda O sana kimsenin bilmediği bir patika açar.
Sen şu anda göremesen de,
dar geçitler ardında nice cennet bahçeleri var.
Şükret!
İstediğini elde edince şükretmek kolaydır.
Sufi,
dileği gerçekleşmediğinde de şükredebilendir.
Elif Şafak - Aşk
24 Haziran 2009 Çarşamba
Hatırla Ama!
Bir tatlı ömür gibi gitmeye niyetlendin,
ayrılık atına eyer vurdun inadına.
Ama bizi unutma, hatırla ama.
Sana temiz dostlar, iyi dostlar, bağdaş dostlar
yeryüzünde de var. gökyüzünde de var.
Eski dostla ettiğin yemini, hatırla ama.
Sen her gece ay değirmisini
başına yastık edince yollarda,
dizimde yattığın geceleri hatırla ama.
Sen ey, hüsrev'i kendine kul,
Şirin gibi bir nice güzeli esir eden,
aşkının ateşiyle tıpkı Ferhat gibi benim
ayrılık dağını delmede olduğumu, hatırla ama.
Bir deniz kesilen gözlerimin kıyısında
bir aşk ovasını görmüştün hani;
sarfan dallarıyla, ağustos gülleriyle sarmaşdolaş.
Bunu unutma, hatırla ama.
Ey Tebrizli Şems,
dinim aşktır benim, senin yüzünü gördüm göreli,
benim dinim senin yüzünde övünür, ey sevgili.
Bunu unutma, hatırla ama.
Mevlana Celaleddin RUMİ
ayrılık atına eyer vurdun inadına.
Ama bizi unutma, hatırla ama.
Sana temiz dostlar, iyi dostlar, bağdaş dostlar
yeryüzünde de var. gökyüzünde de var.
Eski dostla ettiğin yemini, hatırla ama.
Sen her gece ay değirmisini
başına yastık edince yollarda,
dizimde yattığın geceleri hatırla ama.
Sen ey, hüsrev'i kendine kul,
Şirin gibi bir nice güzeli esir eden,
aşkının ateşiyle tıpkı Ferhat gibi benim
ayrılık dağını delmede olduğumu, hatırla ama.
Bir deniz kesilen gözlerimin kıyısında
bir aşk ovasını görmüştün hani;
sarfan dallarıyla, ağustos gülleriyle sarmaşdolaş.
Bunu unutma, hatırla ama.
Ey Tebrizli Şems,
dinim aşktır benim, senin yüzünü gördüm göreli,
benim dinim senin yüzünde övünür, ey sevgili.
Bunu unutma, hatırla ama.
Mevlana Celaleddin RUMİ
22 Haziran 2009 Pazartesi
Gönlü Geniş ve Ruhu Gezgin Sufi Meşreplilerin Kırk Kuralı
Yedinci Kural;
Şu hayatta tek başına inzivada kalarak,
sadece kendi sesinin yankısını duyarak,
hakikati keşfedemezsin.
Kendini ancak,
bir başka insanın aynasında tam olarak görebilirsin.
Elif Şafak - Aşk
Şu hayatta tek başına inzivada kalarak,
sadece kendi sesinin yankısını duyarak,
hakikati keşfedemezsin.
Kendini ancak,
bir başka insanın aynasında tam olarak görebilirsin.
Elif Şafak - Aşk
20 Haziran 2009 Cumartesi
Son Durakta Bizi Bekleyen Kapı
son durakta karşımda beni bekleyen bir kapı,ölüler dizilmiş sağa sola,
ayakta selam durmakta adeta...
o kapının ardında,
beni neyin beklediğini bilmeden,
usul usul yürüyorum....
Bir Şarkı Üç Yorum - Sorma
güzel bir şarkının olur olmaz her şarkıcı tarafından söylenmesine oldum olası gıcık olmuşumdur...şarkı güzel tamam ama söylenebildiğinde güzel...
bazende istisnalar olmuyor değil,yani o bir şarkıyı söyleyen şarkıcılar 'gerçek sanatçı' iseler eğer her birinden dinlerken ayrı bir keyif alabiliyorsunuz....
sezen aksu'nun son albümünde söylediği 'sorma' şarkısı buna en güzel örnek zannımca....
zeki müren'den dinledik önceleri,
sonra ayşegül aldinç'ten,
şimdi de şarkının gerçek sahibi olan sezen aksu'dan...
ben sezen aksu'nun son albümü çıktığından beri üçünden birden dinliyorum...
üçünde de ayrı dünyalara gidiyorum...
biraz abartmış olabilirim ama olsun....
sıradan insanlar gibi olmamak hoşuma gidiyor...
sizde sıradanlığın içinde sıradan olmayın...tavsiyemdir.... :)
bazende istisnalar olmuyor değil,yani o bir şarkıyı söyleyen şarkıcılar 'gerçek sanatçı' iseler eğer her birinden dinlerken ayrı bir keyif alabiliyorsunuz....
sezen aksu'nun son albümünde söylediği 'sorma' şarkısı buna en güzel örnek zannımca....
zeki müren'den dinledik önceleri,
sonra ayşegül aldinç'ten,
şimdi de şarkının gerçek sahibi olan sezen aksu'dan...
ben sezen aksu'nun son albümü çıktığından beri üçünden birden dinliyorum...
üçünde de ayrı dünyalara gidiyorum...
biraz abartmış olabilirim ama olsun....
sıradan insanlar gibi olmamak hoşuma gidiyor...
sizde sıradanlığın içinde sıradan olmayın...tavsiyemdir.... :)
19 Haziran 2009 Cuma
Son Duraktan Bir Önceki Durak
aksaray-adana geçişinde çekmiştim bu fotoğrafı.kendilerini Allah'a adamış bu insanların bir an geçmişlerini düşündüm...
kim bilir neler yapmışlardır hayatları boyunca,
hangi günahları işlediler,
hangi yasakları çiğnediler,
kimin ahını aldılar...
şimdi O'na yönelerek;
kirli geçmişlerini temizleyebilecekler mi acaba...
Sezen Aksu'dan 90'lar Türk Pop (sadece bir kaçı)
Söz - Müzik: Sezen Aksu
Askin Nur Yengi - Bile Bile
Aysegül Aldinc - Sorma
Nükhet Duru - Adamlarin Adami
Tarkan - Hepsi Senin Mi
Emel - Yaradana Kurban
Seden Gürel - Kahpe Felek
Demet - Allah Görür
Sibel Tüzün - Kacin Kurasi
Rengin - Aldatildik
Deniz Seki - Ahmet
Sertab Erener - Seyrüsefer
Göksel - Yakisikli
Levent Yüksel - Hakim Bey
Yonca Evcimik - Vurula Vurula
18 Haziran 2009 Perşembe
Yürüyorum Düş Bahçeleri’nde...Sezen
Sezen Aksu’nun başka sanatçılarca yorumlanan eserlerini yeni düzenlemeleriyle yeniden seslendirdiği eserlerden oluşan “Yürüyorum Düş Bahçeleri’nde...” isimli son albümü 16 Haziran 2009’dan itibaren dinleyicilerin beğenisine sunuluyor. 1996 yılında benzer bir konsept ile yayınlanan “Düş Bahçeleri” albümünün devamı niteliğindeki albüm akustik ve elektronik altyapılardaki 2 CD’den oluşuyor. Albümdeki Aykut Gürel, Aytuğ Yargıç, Fahir Atakoğlu, Kıvanch K, Mithat Can Özer, Mustafa Ceceli gibi müzisyenlerin düzenlemeleri, daha önce dinleyici ile buluşmuş eserlerin taze bir sound ile müzik severlere sunulmasını sağlıyor.
“Kaçak”, “Kurşuni Renkler”, “Elveda”, “Sorma”, “Unutamam” ve “Lale Devri” gibi bilinen ve sevilen eserler Sezen Aksu’nun sesinden akustik versiyonlarıyla yer alırken, “Kibir”, “Çakkıdı”, “Yok ki” ve “Büklüm Büklüm” gibi eserler yepyeni elektronik altyapılarıyla dinleyicilerin beğenisine sunuluyor.
Albümde, daha önce yayınlanmamış “Itirafçı Olma”, “Pardon” ve “Tören” isimli 3 eser de yer alıyor.
Çağdaş Sanat performanscılarından Cevdet Erek’in “Katkısız” isimli “yerleştirme” çalışmasının DVD olarak albümle birlikte müzik severlerler ile paylaşılıyor olması albümdeki diğer bir yenilik olarak dikkat çekiyor. Sezen Aksu, hayatın içindeki farklı anların video görüntülerinden oluşan bu çalışmaya albümünde yer vermesinin nedenini, popüler sanatın büyük kitlelere daha kolay ulaşabilmesi nedeniyle, daha az bilinen sanat dallarının gün ışığına çıkmasına aracılık etmek olarak açıklıyor. Aksu ayrıca, “Günlük hayatın rutin telaşları içinde yuvarlanırken, farkına bile varmadan dikkatimizden kaçan anlara, seslere ve karelere odaklanmak çok kolay değil doğal olarak. Oysa, bütün bunları parantez içine alıp üzerine fazladan hiçbir söz söylemeden, büyük resimden küçük kareleri “olduğu gibi” çekip, çekiştirmeden bize sunan, bunu yaparken de mucizevi bir şekilde ama yine doğallıkla bizi bambaşka bahçelere götürebilen, bize hiç beklenmedik yeni pencereler açıveren gizli gözler var...” şeklinde yorumladığı ve heyecanlandığı bu türden çalışmaları, “bir ömür paylaştık” dediği dinleyicileri ile paylaşmak istediğini söylüyor.
Albümün kapak tasarımında ise, daha önce Aksu’nun “Eksik Şiir” isimli kitabının kapağını da tasarlayan ve ülkemizde ve dünyada birçok önemli filmin afişlerinde imzası bulunan tasarımcı Emrah Yücel’in imzası yer alıyor.
14 Haziran 2009 Pazar
Gönlü Geniş ve Ruhu Gezgin Sufi Meşreplilerin Kırk Kuralı
Altıncı Kural;
Şu dünyadaki çatışma,
önyargı ve husumetlerin çoğu dilden kaynaklanır.
Sen sen ol,
kelimelere fazla takılma.
Aşk konusunda dil zaten hükmünü yitirir.
Aşık dilsiz olur.
Elif Şafak - Aşk
Şu dünyadaki çatışma,
önyargı ve husumetlerin çoğu dilden kaynaklanır.
Sen sen ol,
kelimelere fazla takılma.
Aşk konusunda dil zaten hükmünü yitirir.
Aşık dilsiz olur.
Elif Şafak - Aşk
10 Haziran 2009 Çarşamba
Kürt İnadı !
Böyle bir kavramı uzun zamandır biliyordum ama nasıl bir şey olduğu konusunda bir tecrübem yoktu pek fazla.arkadaşlarım benimde inatçı biri olduğumu söyler ama ben birisine hayır diyorsam bu hayır’ın ömrü genelde çok kısa olur ve bir tatsızlığa sebep olmamak için bazen geri adım atarım.
urfalı bir arkadaşımda bugün meşhur kürt inadının ne olduğunu tam anlamıyla öğrenmiş oldum.hikaye kısa ve net.net,net olmasına ama genelleme yapmaktan kaçınıyorum esasında.hem Kürtlere hem de Urfalılara mal etmek zannımca yanlış ama maksat muhabbet olsun bizimkisi…:)
herneyse;
Güzel bir yemekten sonra evin yolunu tuttuk gidiyoruz,yoldayken bir an aklıma bu yıl henüz karpuz yemediğim aklıma geldi,madem öyle bi karpuz alalımda yiyelim dedim.şükür ki bu fikrim onay gördü :)daha önceden arkadaşlarımın test ettiği bir manavın önüne geldik,ilk olay burada yaşandı,manava birlikte gidelim dedim ‘cık’ dedi,ikinci defa söylediğimde keyifsiz olduğunu düşünerek fazla ısrarcı olmamalıyım dedim içimden.manava gittiğimde kirazların çeşitliliği beni kendimden geçirdi,birazda kiraz aldım bari dedim,tam kasaya doğru gidiyordum ki,arabada yeriz düşüncesiyle iki tane muz aldım.hay almaz olaydım:)…ücreti ödedim,gittim arabaya…çıkardım muzu,güzelce soydum sonra uzattım, yine ‘cık’ dedi.hasbinallah dedim içimden.alır mısın şunu,’cık’…abi alsana şunu,’cık’…abi!al!cık…işte tam orda kürt inadının ne olduğunu çok iyi anladım…anladım anlamasına ama benimde inadım tuttu bir kere.ne yapayım tahrik oldum…insan bu noktadan sonra saçmalama da da sınır tanımıyor :)soyduğum muzu direksiyonun üzerine koydum…yine almadı…bu kez o sinirlendi,aldı muzu arka koltuğa attı…şimdi gel de normal insan gibi davran…:)istesem de yapamam…zaten öylede oldu…beni evin uzağında bir noktaya bırakmak istedi,evin olduğu yönde trafik yoğunmuş,bahane.altı üstü iki yüz metre gidecek.o meşhur kürt inadının tekrar baş göstereceğini çoktan anlamıştım,bu kez fazla ısrarcı olmadım,inmeyeceğimi söyledim,sen bilirsin bende yoluma devam ederim dedi.daha önce de belirttiğim gibi böyle durumlarda geri adım atarım,bu kez de geri adım attım.indim arabadan mağlubiyeti kabullenmiş bir şekilde, tıpış tıpış evime doğru yürüdüm….yoldayken, aynı arkadaşımla bir yıldan fazladır benim memlekete gitme planımız olduğunu, yine aynı inadı yüzünden bir türlü gidemediğimizi anımsadım,komik halimize güldüm…vesselam...
urfalı bir arkadaşımda bugün meşhur kürt inadının ne olduğunu tam anlamıyla öğrenmiş oldum.hikaye kısa ve net.net,net olmasına ama genelleme yapmaktan kaçınıyorum esasında.hem Kürtlere hem de Urfalılara mal etmek zannımca yanlış ama maksat muhabbet olsun bizimkisi…:)
herneyse;
Güzel bir yemekten sonra evin yolunu tuttuk gidiyoruz,yoldayken bir an aklıma bu yıl henüz karpuz yemediğim aklıma geldi,madem öyle bi karpuz alalımda yiyelim dedim.şükür ki bu fikrim onay gördü :)daha önceden arkadaşlarımın test ettiği bir manavın önüne geldik,ilk olay burada yaşandı,manava birlikte gidelim dedim ‘cık’ dedi,ikinci defa söylediğimde keyifsiz olduğunu düşünerek fazla ısrarcı olmamalıyım dedim içimden.manava gittiğimde kirazların çeşitliliği beni kendimden geçirdi,birazda kiraz aldım bari dedim,tam kasaya doğru gidiyordum ki,arabada yeriz düşüncesiyle iki tane muz aldım.hay almaz olaydım:)…ücreti ödedim,gittim arabaya…çıkardım muzu,güzelce soydum sonra uzattım, yine ‘cık’ dedi.hasbinallah dedim içimden.alır mısın şunu,’cık’…abi alsana şunu,’cık’…abi!al!cık…işte tam orda kürt inadının ne olduğunu çok iyi anladım…anladım anlamasına ama benimde inadım tuttu bir kere.ne yapayım tahrik oldum…insan bu noktadan sonra saçmalama da da sınır tanımıyor :)soyduğum muzu direksiyonun üzerine koydum…yine almadı…bu kez o sinirlendi,aldı muzu arka koltuğa attı…şimdi gel de normal insan gibi davran…:)istesem de yapamam…zaten öylede oldu…beni evin uzağında bir noktaya bırakmak istedi,evin olduğu yönde trafik yoğunmuş,bahane.altı üstü iki yüz metre gidecek.o meşhur kürt inadının tekrar baş göstereceğini çoktan anlamıştım,bu kez fazla ısrarcı olmadım,inmeyeceğimi söyledim,sen bilirsin bende yoluma devam ederim dedi.daha önce de belirttiğim gibi böyle durumlarda geri adım atarım,bu kez de geri adım attım.indim arabadan mağlubiyeti kabullenmiş bir şekilde, tıpış tıpış evime doğru yürüdüm….yoldayken, aynı arkadaşımla bir yıldan fazladır benim memlekete gitme planımız olduğunu, yine aynı inadı yüzünden bir türlü gidemediğimizi anımsadım,komik halimize güldüm…vesselam...
8 Haziran 2009 Pazartesi
7 Haziran 2009 Pazar
6 Haziran 2009 Cumartesi
Ah Be Prison Break Kurtlar Vadisi Kadar Olamadın....
Son yıllarda dizi izlemek gibi bir vakit israfı yapmıyordum,ta ki bir arkadaşımın ballandıra ballandıra prison break anlatmasına kadar.ki o zaman bile izlemeyecektim…ilk bölümünü; ‘ne varmış şu dizide yau’ küçümsemesiyle izlemeye başlamıştım…ilk bölümü izlemek bu diziye kendini teslim etmen anlamına geliyormuş…ikinci bölümü birinciyi izledikten hemen sonra izledim….üç dört beş derken üçüncü gün ilk sezon bitmişti…sonra ikinci sezon…sonra üçüncü sezon….bir haftada üç sezonu devirmiş,dördüncü sezon ne zaman çıkacak acaba diye sabırsızlanmaya bile başlamıştım…söylentiler altı sezon olacağı yönündeydi,bende dua ediyordum umarım altı sezon olur diye….ama istediğim gibi olmadı…dördüncü sezonda bitirdiler bu mükemmel diziyi…ilk üç sezon elimde olduğu için izlemek çok güzeldi ama dördüncü sezonda öyle bir durum olmadı….haftalık takip etmek gibi bir işkenceye maruz kaldım...işkence demek aslında biraz haksızlık olur,onunda kendine göre bir keyfi var…önce internete düşecek,sonra alt yazıyı bekleyeceksin….alır almaz izleyeceksin.biraz bekletince bir tadı kalmıyordu sanki…velhasılı,adamlar hakikaten bu işi yapıyorlar,dizi başından sonuna kadar akıl dolu,kurgu mükemmel,ilk sezonda gördüğün bazı şeyler üçüncü sezonda karşına çıkıyor,ikinci sezonda olan bir olayın devamı ne oldu derken dördüncü sezonda cevabını veriyorlar…öyle ki dizi için iki ayrı final bölümü hazırlamışlar….bunu duyduktan sonra pes diyorsun…kimse kusura bakmasın bizim dizilerin yüzde doksanı hatta daha fazlası ucuz,basit ve beş para etmez…bu küçümsememe tepki gösterenlere hep sorarım hangi dizimizin çekimine başlamadan önce finali bellidir….söyleyebilir misiniz beş tane dizi….hayır…tek bildiğim ikinci bahar…başka da bilmem….dizilerimizin hepsi oyuncu değişikliğiyle birlikte senaryo değişimine gider….bir dizide olmayacak türde insan bolluğu yaşanır…sen kafanda bir son belirleyemezsin… bizimkileri eleştirmeye kalkarsak bunun sonu gelmez…boş verelim en iyisi…dizime döneyim.birinci finali izledikten sonra adeta yıkıldım,bu dizi bu şekilde bitmemeliydi diye üzüldüm ama ikinci final olduğunu duyduğumda iyi ki çekmişler ilki çok koymuştu dedim ama ikinci final daha çok koydu…ne yalan söyleyeyim gözlerimden birkaç damla yaşta akmadı değil hani…
Sessiz Çığlığım
durdum,
kalakaldım olduğum yerde,
donmuş gibiydim adeta,
şimşekler çaktı zihnimde,
ben niye burdayım dedim bir an,
yüreğim sıkıştı,
göğsüm daraldı,
haykırmak istedim,
bağırmak istedim avaz avaz,
zincirleri kırmak...
olmadı,
isyanlarım içime akıyordu,
ansızın bir ağırlı çöktü omzuma,
yığıldım kaldım olduğum yerde,
bir ses duydum fısıltı kıvamında,
kulak kabarttım,
duyabilmiştim sonunda...
bu benim sessiz çığlığımdı...
kalakaldım olduğum yerde,
donmuş gibiydim adeta,
şimşekler çaktı zihnimde,
ben niye burdayım dedim bir an,
yüreğim sıkıştı,
göğsüm daraldı,
haykırmak istedim,
bağırmak istedim avaz avaz,
zincirleri kırmak...
olmadı,
isyanlarım içime akıyordu,
ansızın bir ağırlı çöktü omzuma,
yığıldım kaldım olduğum yerde,
bir ses duydum fısıltı kıvamında,
kulak kabarttım,
duyabilmiştim sonunda...
bu benim sessiz çığlığımdı...
Gönlü Geniş Ve Ruhu Gezgin, Sufi Meşreplilerin Kırk Kuralı
Beşinci Kural:
Aklın kimyası ile aşkın kimyası başkadır.
Akıl temkinlidir.
Korka korka atar adımlarını.
"Aman sakın kendini" diye tembihler.
Halbuki aşk öyle mi?
Onun tek dediği: " Bırak kendini, ko gitsin! "
Akıl kolay kolay yıkılmaz.
Aşk ise kendini yıpratır, harap düşer.
Halbuki hazineler ve defineler yıkıntılar arasında olur.
Ne varsa harap bir kalpte var!
Aklın kimyası ile aşkın kimyası başkadır.
Akıl temkinlidir.
Korka korka atar adımlarını.
"Aman sakın kendini" diye tembihler.
Halbuki aşk öyle mi?
Onun tek dediği: " Bırak kendini, ko gitsin! "
Akıl kolay kolay yıkılmaz.
Aşk ise kendini yıpratır, harap düşer.
Halbuki hazineler ve defineler yıkıntılar arasında olur.
Ne varsa harap bir kalpte var!
30 Mayıs 2009 Cumartesi
Tembel Bir Günün Boş Hikayesi
tipik bir öğrenci evinde,pekte tipik olmayan bir odamdayım yine...
odalarımı çok seviyorum nedense....
hep aynı eşyalar olsada,farklı pencerelere sahip olması ve o pencerelerin farklı yerlere açılıyor olması beni hep düşüncelere sevkeder...
bir önceki odamın penceresi apartman boşluğuna açılıyordu,karşıda da yan komşunun yatak odası...:)
bu kez apartman boşluğuna bakmasada güneş görmeyen bir cephedeyim yine...
yan binanın giriş kapısın tam karşısı,
dairemizde birinci katta...
bugün yine tembelliğimin doruklarında olduğum bir gün....
gece 4 gibi uyudum,sekiz gibi kalkıp gazetemi okudum...
sonra yine yattım,11e kadar uyudum...
evde kimsenin olmaması yatağımla aramdaki samimiyet derecesini artırdı galiba...
mutfakta birşeyler atıştırdıktan sonra soğumak üzere olan yatağımda buldum kendimi....
sonra biraz daha yatayım derken telefon çaldı birden....
umarım kimse beni dışarı çağırmaz diye korkarak telefona baktım....
korktuğum başıma gelmişti....uzun zamandır görüşmek için sözleştiğim ortaokul arkadaşım telefonun diğer ucundaydı....
insan istediği zaman anında bahaneler bulabiliyordu....
şehir dışında olduğumu söyledim uykulu sesimle....
tabi anladı benim bu masum yalanımı....
'hadi kalk evdesin biliyorum' dedi
sesimde ciddi bir ton belirdi aniden :)
'ne evi lan' dedim...
ben sert çıktığımda sakinleştiğini ve söylediklerimi kabullendiğini daha önce tecrübe edinmiştim....bu kezde işe yaradı....
'tamam öyle olsun' dedi....
yeniden uyumaya çalıştım ama uykum çoktan kaçmıştı....
yastığımla nerdeyse akraba olmak üzere olan bilgisayarımı açtım...
bütün şarkıları aktardım media player a...
tembeldim ama hareketli şarkılar dinlemek istiyordum...
tamda istediğim gibi şarkılar ard arda dizildi...
murat boz'un sallana sallana şarkısında takıldım kaldım sonunda....
bu kez sadece onu dinledim defalarca....
bir anlamı yoktu belki ama hoşuma gitmişti bu şarkı,
penceremin önündeki güvercinleri izlerken dinlemek....
şarkıyı dinlerken, güvercinleri izlerken yine uyuyakalmışım....
uyandığımda saat akşam 7yi gösteriyordu....
odalarımı çok seviyorum nedense....
hep aynı eşyalar olsada,farklı pencerelere sahip olması ve o pencerelerin farklı yerlere açılıyor olması beni hep düşüncelere sevkeder...
bir önceki odamın penceresi apartman boşluğuna açılıyordu,karşıda da yan komşunun yatak odası...:)
bu kez apartman boşluğuna bakmasada güneş görmeyen bir cephedeyim yine...
yan binanın giriş kapısın tam karşısı,
dairemizde birinci katta...
bugün yine tembelliğimin doruklarında olduğum bir gün....
gece 4 gibi uyudum,sekiz gibi kalkıp gazetemi okudum...
sonra yine yattım,11e kadar uyudum...
evde kimsenin olmaması yatağımla aramdaki samimiyet derecesini artırdı galiba...
mutfakta birşeyler atıştırdıktan sonra soğumak üzere olan yatağımda buldum kendimi....
sonra biraz daha yatayım derken telefon çaldı birden....
umarım kimse beni dışarı çağırmaz diye korkarak telefona baktım....
korktuğum başıma gelmişti....uzun zamandır görüşmek için sözleştiğim ortaokul arkadaşım telefonun diğer ucundaydı....
insan istediği zaman anında bahaneler bulabiliyordu....
şehir dışında olduğumu söyledim uykulu sesimle....
tabi anladı benim bu masum yalanımı....
'hadi kalk evdesin biliyorum' dedi
sesimde ciddi bir ton belirdi aniden :)
'ne evi lan' dedim...
ben sert çıktığımda sakinleştiğini ve söylediklerimi kabullendiğini daha önce tecrübe edinmiştim....bu kezde işe yaradı....
'tamam öyle olsun' dedi....
yeniden uyumaya çalıştım ama uykum çoktan kaçmıştı....
yastığımla nerdeyse akraba olmak üzere olan bilgisayarımı açtım...
bütün şarkıları aktardım media player a...
tembeldim ama hareketli şarkılar dinlemek istiyordum...
tamda istediğim gibi şarkılar ard arda dizildi...
murat boz'un sallana sallana şarkısında takıldım kaldım sonunda....
bu kez sadece onu dinledim defalarca....
bir anlamı yoktu belki ama hoşuma gitmişti bu şarkı,
penceremin önündeki güvercinleri izlerken dinlemek....
şarkıyı dinlerken, güvercinleri izlerken yine uyuyakalmışım....
uyandığımda saat akşam 7yi gösteriyordu....
Kaydol:
Kayıtlar (Atom)