Terk edilmiş bir bavul gibi duruyordum
Eski bir tren istasyonunda
Taş binanın soğuk duvarlarına yaslanmış yorgun bedenim
Her gün bir sevda eskitiyordum
Bir bahar bitiyor,
Bir umut daha yaşlanıyordu her gece
Bir son bahar başlıyor
Bir ümit daha can veriyordu
Sensizliğin kışına başlarken,
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder