Düşünce dünyanın derinliği yazılarını da derinleştirmiş.bu sebepten yazdığın mesajlara hemen cevap yazmak yerine biraz düşündükten sonra cevap veriyorum.ayrıca internete düzenli bi şekilde girmiyorum,girsem de uzun süre takılamıyorum o yüzden cevaplarım geç geliyor özür dilerim.
Kaderle kederin kesişimi çok doğal ama bu kesişimin neye sebep olacağı çok önemli.sorunlar ve sorunların çözümünü nerede aradığımız da çok önemli.bence insan, hayatında mutlaka bir şeye inanmalı,inanmak insanın fıtratında var.insan bu inançla soruların cevaplarını buluyor ve ona göre hayatını şekillendiriyor.öncelikle kader dediğimiz olgunun bizim için çizilen bir yol haritası olmadığına bizim kendi yolumuzu (dış etkenli yada dış etkensiz)kendimizin çizdiğine inanmamız gerekiyor.
Kendi yolumuzda ilerlerken mutlaka önümüze engeller çıkıyor,bazen yol değiştirip,bazen de geri gidebiliyoruz.ben kaderi kabullenebilmem için bir benzetme yaptım.hayatı büyük bir ağaç gibi düşündüm,ağaç ana gövdeden yukarı doğru çıktıkça dallara ayrılır.her dal yine dallara ayrılır bu yapraklara kadar bu şekilde devam eder…hayatta o ana gövdeden başlayan bi serüven gibi…belli bir yaşa kadar o ana gövdede ilerlemek zorundayız,sonra hayat bize öyle yada böyle seçenekler sunar,biz o seçenekler arasından tercihler yapmak zorundayız.seçimimizi yaptıktan sonra ilerde yol tekrar ikiye yada belki üçe ayrılır biz yine seçimimizi yapar o şekilde yolumuza devam ederiz….o büyük ağaçta gideceğimiz son noktayı seçimlerimiz belirler.tercihlerimizle yan yatmış bir dala doğruda gidebiliriz,ağacın zirvesine doğruda….ama bu yolda garip bir durum var, tercih ettiğin yoldan geri gelemiyorsun.yani seçtiğin ve seçmediğin yolun artılarını ve eksilerini gördükten sonra geri dönüp başka bir yola geçmek gibi bir şansın yok.işte bizi kederlendiren de buradan sonra başlıyor.tercih ettiğimiz yolun bize uymayan kısımlarıyla,tercih etmediğimiz yolda kaçırdığımız fırsatlar bizi kederlere,ümitsizliğe sürüklüyor….
Bu düşünceler kendi sınırlarımı zorlayarak bulduğum ve kendimi ikna etmekte kullandığım düşünceler…biliyorum ki bu düşüncenin içersinde senin sorularına, daha doğrusu düşünen ve farkında olan insanların sorularına cevap olmayan kısımlar vardır….belki öyle bir soru daha sorarsın ki her şey birden yok olur….ama soruların cevaplanması için bir teorim var ve bu teoriyi gün geçtikçe zenginleştirip bir kanun oluşturmaya çalışıorum…
kaderlerin kesişmesi,birbirimiz üzerinde ki etkilerimiz,kalıcı izler bırakmamız,o izler vesilesiyle doğrulara yada yanlışlara sürüklenmemiz bu dünyanın cilvesi,yada oyunun bir parçası gibi...
insan düşündükçe sorular çoğalıyor...
ve sorular içinde kafayı yiyorsun....
ya birçok şeyi kabulleneceğiz,susacağız....'kaderci' olacağız
yada soruların cevaplarını bulana kadar gideceğiz...
yada soruların cevaplarıyla uğraşmak yerine topyekün inkarı seçip ateist olacağız....
ben ne kaderci olabildim,nede soruların cevabını bulabildim adam akıllı...
ama şunu biliyorum ki....inkar edenlerden değilim.... :))
gittinde eksildim mi sanıyorsun
sarsılmış olabilirim ama yıkılmadım
ayakta ağlayanlardanım bilirsin
sürünmek bana göre değildir
şimdi uzakta içten içe.........
Bazen hayatın tesadüflerinin peşinde koşarken yorulur kalırız,
karşımıza çıkan her insanın,
her fırsatın biricik ve tek olduğu yanılgısına kapılırız,
gözlerimiz görmez başka birşeyi,
herşey o'dur,
her yol ona çıkar,
ne büyük yanılsamadır,
serap gibi,
koşar koşar ve boşa çıkar koştuğumuz sevdalar,
yorulduğumuzla kalırız,
hiç bir hayalin peşinden dünyada sadece o hayal varmış gibi
koşmak
anlamsızdır aslında,
koşarken çevremize baksak,
ne fırsatlar,ne güzellikler gelip geçer yanımızdan,
ama yok,
bakamayız,
bakıpta kendimizi meşgul edemeyiz..
hedefimize odaklanmak varken,
ne gerek var boş işlerle zaman öldürmeye..
“Yaralarımızı birbirimize gösterecek kadar soyunamıyorduk henüz birbirimizin yanında. Aramızda yükselen yılların kendimizle dünya arasında sertleştirdiği güvensizliğin kalın duvarını kolay kolay aşacağa benzemiyorduk. İkimizin de fazlasıyla farkında olduğu, varlığından rahatsızlık duyduğu ama bunun için pek bir şey yapamadığı umarsız bir durumdu bu.
Aynı sorunu yaşıyor, aynı tedirginliği paylaşıyor olmamız, birbirimize yardımcı olmamıza yetmiyordu. Ördüğümüz duvarın yorgunluğuyla arkasına sinip çöktüğümüz kendi güvenli bölgemizde, ötekinin atlayıp buraya gelmesini ya da tamamen çekip gitmesini bekliyorduk. Bazı hikayelerin başlamaması için bir an önce bitmeleri gerekiyordu.
Önceleri böyle değildi belki, önce böyle değildik, ama şimdi korkuyorduk.“
“Ben dostumu gökte ararken yerde buldum pinhan. Lâkin bulur bulmaz da yitirdim. Senin yüreğine gurbet düşmüş bir kere, kavli karar etmişsin göçmeye. Gönlün o yöne akmış pinhan, elden ne gelir. Sana verebileceğim topu topu iki hediyem var sadece. Birisi kulağına küpe olsun diye. Her ne yöne gidersen git, kaç menzil tüketirsen tüket sakın ola kendinden utanma. Vücudun şehrine gir pinhan; onu seyreyle. Hem de doya doya seyreyle. Biz nefsimizi silmekten değil, bilmekten yanayız; unutma. Birinci hediyem budur sana….”
***
“öyle ise/ köprü dediğin sahte/ bir ayağı orada/ bir ayağı burada/ iki ayrı isim taşır/ iki tarafında/ helak eder kendini/ ikibaşlılığını saklayabilmek için/ gerim gerim gerilirken derisi/ çatır çatır ederken kemikleri/ birer birer dökülsün daha iyi/ taştan etleri/ varsın/ köprü yıkılsın/ ne geçmişte/ ne gelecekte/ hemen şu an yıkılsın/ bir ismi/ öteki isme/ bağlamak yerine/ tez elden/ suya karışsın/ varsın/ köprü dediğin/ su olsun…
***
dağ, tepe/ bayır, ova/ su ve toprak/ ateş ve hava/ senin kokunla yoğrulmuş/ buram buram sen kokmakta/ her nefeste/ her iç çekişte/ ve her özlemde/ seni/ sade seni/ soluyorum/ senin karşında utanmaktan değil/ seni utandırmaktan/ korkuyorum/ öyle sapa bir yola/ soktun ki/ beni/ öyle bir yolda rehberlik ettin ki/ hep ışığı görmemek için/ görüp de/ gün ortasında çırılçıplak kalmamak için/ yalvardım durdum/ en nihayetinde/ dönüp dolaşıp vardığım yerde/ senden/ bir senden/ uzak düştüm/ ayrı düştüm/ belki de ilk kez/ o zaman bölündüm…
***
de bana, vuslatımıza daha çok var mı?
hani halkanın ucunda/ kavuşacaktım sana/ hani bir iken ayrı düşmüştük/ ve çok iken bir olacaktık sonunda/ çoktan razı idim oysa/ razı idim gecenin matemine/ karanlığı fırsat bilene/ ve korkaklığıma/ ve karabasanlarıma/ oyun oynar gibi yaşar giderdim/ kuş avlardım/ kuşları deli gibi kıskanırdım ya/ bırakmadın/ bırakmadın ki kendimden kaçayım/ koyvermedin/ koyvermedin ki sürsün bu devran
***
döndü halka/döndü olanca hızıyla/ toprak ki siyah bir halka idi/ ve geceye saklanırdı bazen/ tuttu su ile karıştı/ su ki sarı bir halka idi/ rengiyle dalaşırdı bazen/ tuttu toprağı kucakladı/ eğildim suya baktım/ suda kendimi gördüm/ kendimi sen sandım/ sarılmak için atıldım/ köprüye hıncım yalan imiş/ onu yıkarken suya karışan/ ben oldum
***
balçıktan çıktım ben/ balçıktan yoğurdum kendimi/ içerdeki dışa taştı/ dıştaki içe çekildi/ görünen görünmeyene sataştı/ görünmeyen görünene diş biledi/ siyah halka/ sarı halka ile yer değiştirdi/ çekildim bir köşeye/ sessiz sedasız/ baktım olan bitene/ seni gördüm kaderimde/ ebrunun halkalarını saydım/ tastamam dört etti/ halkalardaki kıvrımları hesapladım/ tastamam senin ismin etti/ isminin yanına beni de kazı dedim/ boyalar isyan etti
***
bir de baktım ki/ ben ben değilim artık/ suretim başka bir suret/ ismim bir başkasının ismi/ gönlüm ne yöne akar/ ben ne yöne/ verdiğin emaneti yitirdim yollarda/ hata ettim/ kusur ettim/ affola…
***
isimler ki büyülüdür/ sade büyülü mü/ isimler hem de büyücüdür/ sanmam ki çıkmış olsun hatırından/ ismini “fasl-ı hazan” koyalım/ söndüğü yerde aradığını bulasın/ lakin fasl-ı hazan demek/ fasl-ı hüzün demek/ söndüğü yerde/ sana kavuşmam gerek/ onun söndüğü yerde/ benim tutuşmam gerek…”
Elif Şafak
not;daha önce paylaşmıştım ama o zaman ki ruh halimle şimdi ki ruh halim arasında pek bi fark olmadığından yeniden paylaşma ihtiyacı hissettim..
