Bir Söz

"Uzun zamandan beridir hayatın -gerçek hayatın-

başlamak üzere olduğu izlenimine kapılmıştım.

Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel,

öncelikle erişilmesi gereken birşey,

bitmemiş bir iş,

hizmet edilecek zaman,

ödenecek bir borç oldu.

Sonra hayat başlayacaktı.

Sonunda anladım ki

bu engeller benim hayatımdı."

Alfred D. Souza

Yüksek Topuklar Hakkında

Bundan birkaç yıl önce yazmaya karar vermiştim bu öyküyü. Güzel ve uzun bir öykü olsun istemiştim. Her zamanki gibi onca iş, onca uğraş girdi araya; gündeliğin hayhuyunda başka öyküler, başka öykücükler; yalnızca yazılan, yazılmayı bekleyenler değil, yaşananlar da geçit vermedi... Sonunda, 'Bir gün yazarım, nasıl olsa bir gün yazarım, ' diye beklettiklerimden biri olup çıktı bu da... Kimi zaman, yazdığımda, kim bilir nasıl müthiş bir kitap olacağını düşleyip, heyecanlandıklarımdan biri olarak geliyordu aklıma; kimi zaman da yazamadıklarımın yüreğimi daraltan ağır çeki taşlarından biri olarak...
Bu tür 'muhasebeler' içinde bulunduğum ruh haline göre değişiyordu; belki yazacağı onca şeyi üst üste yığıp yıllar boyu onlarla birlikte gezen bütün yazarlarda böyle oluyordur. Artık onları bilemem. Ama her zaman söylerim, yazıp da, düşlediklerinizin ne kadarını yazabildiğinizi görmektense, 'bir gün yazdığımda nasıl müthiş bir şey olacak kim bilir! ' diyerek kendinizi geleceğe ertelemeniz daha heyecan vericidir. Bilirsiniz, insanları heyecanları yaşatır.
Buraya kadar söylediklerimden benim bir yazar olduğumu düşünmüş olmalısınız; hayır, değilim, ama öyle zannedilmek hoşuma gidiyor. Aslında yazıya gönül vermiş olduğumu, boş zamanlarımda, nasıl derler, 'kendi çapımda' öyküler, öykücükler, çeşitli denemeler yazdığımı, ne yazık ki, ancak birkaç yakınım biliyor. Onların da pek ciddiye aldığını sanmıyorum.
Başarılı bir grafikerim, işime çok asılmamakla birlikte fena para kazanmıyorum; bunların bana yettiğini düşünüyor olmalılar. Yazdıklarımdan, yazmaya çalıştıklarımdan kimselere pek söz etmem; hem kendimi sahiden bir yazar olarak görmeyişimden kaynaklanıyor bu -insan kendini bir yazar gibi hissetmezse, başkaları için nasıl ikna edici olabilir? -; hem de heyecanlarıma kapılıp birkaç kez anlatacak gibi olduğumda, karşılaştığım genel bir kayıtsızlık, umursamaz tavırlar ya da anlattıklarımın başkaları tarafından inançsız gözlerle dinlenmesi, beni bu konuda iyice ürkek yaptı. Ben de bu arzumu kendime saklamaya karar verdim. Eğer günün birinde iyi bir kitap yazabilirsem, hepsinden öcümü almış olacağım.

Murathan Mungan

Gecenin Soğuk Yüreği

Bir elimizde hasret, bir elimizde gecenin soğuk yüreği ile özlemlerimizi dindirdiğimiz nice anlarımız vardır ve binlerce âhın içine gizlediğimiz nice sabır dualarımız… Hasretimiz alabildiğince zirveye tırmandıkça, gözyaşlarımız kuytulara saklanır. Suskunluğumuz aslında kıyamettir o an. Dile gelmek istesek de gelemeyiz, saatlerin gece yarısını vurduğu özlem dolu o demlerde, anlatamadığımız, anlatamadıkça içimizdeki en güzel şeyleri bile zehre dönüştüren o suskunluğumuz gözlerimizde yansımaya başlar. Hüzün dolu o bakışlar bomboş duvarlara takılı kalır. Bir o kadar da kahır eklenir.

Kaçıncı kez denemişizdir oysa mutluluğu ve umutsuzluğu kaçıncı kez söküp atmak istemişizdir yüreğimizden. Sevdanın gücüyle aşkın lideri olmaktı hep düşüncelerimiz, ama kader bu ya, hep olumsuzlukları sermiştir önümüze, hep yalnızlıkları tutuşturmuştur elimize. Yüreğimize bir çift kanat takıp da uçuran düşlerimiz, hayallerimiz, özlem dolu bekleyişlerimiz yalnızlığın potasında, gün gün eriyip yok olurken içimiz acıyla burkulur.

Bir zamanlar acılar ne kadar da uzak gibiydi bizden, ayrılıklar bile. Hasret acısı hiç gündeme gelmezdi. Her şey sevda adına anılırdı. Çünkü yeni umutlar vardı içimizde. Her soluk alışımızda kullanılmış sabahlarımız olsa da, yaşayacaktık… Tanıyacaktık hayatı, biz de herkes gibi ama hazırlıksız geceler tutuşturuldu ellerimize. Nereden bilecektik ki yalnızlıklar bu gecelerin içinde. Acı, sitem, kahır karanlıkların derinliklerinde.

Ne yılların tadı var artık ne de beklenen günlerin. Kurduğumuz cümleler bile olumsuzluklarla noktalanır oldular. Hani o saçlarımızı savuran baharlar, yüreğimizde demlenen muhabbetler, dilimizdeki şükür dualarımız, yudum yudum içilen sevda iksiri nerelere gizlendiler. Umudumuz an be an kırılır oldu. Yorgun ve kimsesiz oluşumuz boşuna değil, gecelere serilen gurbet yataklarına uzandıkça, boşuna değil yüreğin çırpınışları. Kederden örülü renge bürünen gözler buğulandıkça, yürek çırpınmaktan başka ne iş yapabilir ki…

Böyle gecelerde, sessizliğin çığlığıdır kulaklarımızdaki ve her şeyin sonu gelmiş gibi gelir. Sanki bütün şehrin elektrikleri kesilmiş ve bir siz varsınız koskoca şehirde, bir başınıza üstelik. Kendi hikâyenizle baş başa, kaderinizle, kendi alın yazınızla, acılarınızla, yaralarınızla, öfkenizle, çığlıklarınızla ve kabullenmişliğinizin onca yalnızlığıyla. Bu boyun eğmekten başka nedir ki geceye ve eğdiğimiz sürece hep böyle yitik, böyle yalnız, böyle göçmen kalacağız. Nereye gidersek gidelim hep yalnız olacağız. Sonunda bu yaşam bizim için iğreti bir hal olup çıkacak.

İşte bir karabasan gibi çöker gecenin karanlığına yalnızlık. Mutluluğa ait ne varsa siler süpürür, hüzün çiçekleri açtırır gönül bahçelerinde, göz pınarlarını coşturur, üşür artık duygularımız üşür sabır dualarımız. Ellerimiz tutunacak bir destek arar, gözlerimiz korkularımızı yüreklendirecek bir ışık, gece karanlığında titrer, geceyle birlikte yürek titrer. Dert, keder, özlem, hasret gecenin süsüymüş gibi kurulur karanlığa.

Hep bir şeyler istedik, bir şeyler bekledik aşktan ve de sevdadan. Fakat isterken ve de beklerken, ne kadarının ne miktarda huzur ve mutluluk vereceğinin hesabını yapmadık, yapamadık. Bu yüzden gecelere hapsettik kendimizi. Sessizliğin sesini hissettikçe, duman duman çektik karanlıkları içimize. Acılardan damıtılmış gözyaşlarımız, hasretin yangınlarıyla kor kor indi de yüreğimize aldırmadık.

Oysa kendimizi huzur içinde alabildiğince rahat ve hatta elimizi uzatsak, mutluluğu salkım salkım koparacak gibi hissettiğimiz anlarımız olmadı mı ve sevdamıza bir nefes kadar yakın olduğumuz, dahası istersek ruhun bedenden sıyrılıp, duyguların yoğunluğunda gezindiği, acıya kedere karşı galibiyet kazanmış gibi hissettiği zaman dilimi hiç mi hiç olmadı mı sanki. Ebetteki olmuştur. Ama biz çekilen acıları, mutluluklardan daha çok hatırlarız nedense. Sanki çekip giden yıllar mutlulukları da beraberinde götürmüşler de, bize sadece geceler kalmış gibidir. Kireç bağlamış isyanımızı, umutsuzluklarımızı, öfke ile düğümlenmiş yüreğimizi, donup kalmış sevdamızı gözyaşlarımızın sıcağında eritmeye kalkarız bu gecelerde.

Her şey ama her şey gelip geçicidir aslında. Her insanın kendine göre bir hayat hikâyesi olacak elbette. Bu hikâyenin içinde küskünlükleri, beklentileri, hayal kırıklıkları, duygu çıkmazlarında bocalamaları, pişmanlıkları, içinde düğümlenip kalan isyanları ve de öfkeleri olacak. Bir gün hayattan soyunduğumuzda her şeyin kısacık bir geçitten ibaret olduğunu göreceğiz.

Sevdalara attığımız ilk adımlarımız, hayat boyu unutamayacağımız yaşanmışlıkların başlangıcı değil midir ve böyle başlamaz mı hepimizin hayat hikâyesi ya da bizler bu tür hikâyelerin farklı dönem kahramanları değil miyiz ve gecelere kendimizi tutsak edenler bizler değil miyiz?

Ben O'yum

aşkmış hiç olmayan bir tanrıya inanmak

anlamı olmayan kelimelermiş dualarımız

elini kesip bacağındaki acıyı unutabilir misin ?

yüzüme yapışmış bu yalanın izlerini hangi makyajla kapatabilirsin?

bana artık inanmadığım bir güneşi doğurabilir misin ?

ben kaybettiğin sesim öldürdüğün melek

ben o'yum

içindeki en büyük kayıp

kalbindeki siyah iz

yüzündeki sessizlik

sukunetle gömdüğün

metanetle başında beklediğin

ben artık;

varım yok oluşundan doğan

insan dilindeki

Kim Tutar Seni

boğazın kenarında sonsuzluğa yürüyen adam!
o kadar boş bank dururken,
ne diye alıp başını gitmeye kalkarsın...
illa ki zor olsun diyorsan hayatın,
hadi git,
kim tutar seni....
gittiğin yerde kalbini açan biri olursa söyle,
küçümsemeyeceğim söz....
kıymetini bilen olursa ben gibi,
hadi durma,
git....

Gönlü Geniş Ve Ruhu Gezgin, Sufi Meşreplilerin Kırk Kuralı

Dokuzuncu Kural:
Sabretmek öylece durup beklemek değil,
ileri görüşlü olmak demektir.
Sabır nedir?
Dikene bakıp gülü,
geceye bakıp gündüzü tahayyül edebilmektir.
Allah aşıkları sabrı,
gülbeşeker gibi tatlı tatlı emer, hazmeder.
Ve bilirler ki,
gökteki ayın hilalden dolunaya varması için zaman gerekir.

Elif şafak - Aşk

Sarhoş Gecelerde

maziden gelen yükle çoğalır acılar
saat tiktaklarında kaybolur zaman
düşler birikir sonsuz uçurumlarda
köprüler yapılır her fırtına sonrası
sözcü olsun diye şarkılar biriktirilir
yarım kalan cümleler doldurur karalama defterini
zihinlerde idam edilir özgür düşünceler
sınırlar konur mutluluk sözcüklerine
hüzün kokulu tütsüler tüttürülür sarhoş gecelerde

Cem Adrian & Pamela - Anladım

Sus

bir düş gör,
hayatı kurgula,
sevmek iste,
yüreğinin sesini dinle,
tutkularının peşinden koş,
sonra hiç olmayacak yerde,
beklenmedik bir zamanda
herşeyden vazgeç...
yalnız kal,
şarkılar dinle,
şiirler yaz,
gecelere sığın
gözyaşları akıt içine
sonsuz boşluklar içinde
susmaya razı ol...

Gidelim Buralardan

hadi birlikte kaçalım
binelim ilk gelen trene,
son durak nereyse oraya kadar...
bazen duraklarda duralım
biraz zaman ayıralım kendimize
sonra tekrar binelim aynı yöne giden trene
rötarlara aldırmadan,
yağmur çamur demeden
alabildiğince hayalci
olabildiğince uçuk
hayallerimizin peşinden
geriye bakmadan
düşünmeden,
usanmadan...
gidelim buralardan...

Güzel bir Sezen Aksu Röportajı

Türkiye’nin en sevilen kadını olmakla nasıl başa çıkıyorsunuz? Bazen anonim olmayı özlüyor musunuz?

Aslında kendimi ya da yarattığım söylenen etkiyi ciddiye almıyorum. “Teksin”, “yegânesin”, “kraliçesin” gibi sözlere kapılırsa insan, arızalanabilir. Yakın çevremde ve özellikle ailemde bana haddimi bildirebilecek insanlar olduğu için kendimi şanslı hissediyorum. Onlar sayesinde gerçekle bağlantımı koparmadan, bunlara fazla kafa yormadan üretime odaklamış durumdayım kendimi.Anonim olmayı istiyorum dersem, haksızlık etmiş olurum. Bizim işimizi yapan insanlar, önlenemez bir fark edilme dürtüsü ile yola çıkıyor zaten. Sonradan bunun olası ağır bedellerini ödemek paketin bir parçası. “Hediyesini alayım, kutusunu atayım” demek adil gelmiyor.

Herkes sizinle çalışmak için ölüp bitiyor, kapınıza kamp falan kuruyorlar. Siz birlikte çalıştıklarınızı, destek verdiklerinizi nasıl seçiyorsunuz. Yetenek mi, ışık mı, sebat mı, sevilesi olmak mı?

Kapısında kamp kurma sözü gerçekten dışarıdan bakan gözlerin yarattığı bir fantezi benim nazarımda, çünkü ben henüz kapımda yatan birileri ile hiç karşılaşmadım. Hatta ben bu konuda fazlasıyla kolay ilişki kurulan biriyim. Ki bunu doğrulayan eleştirilerle de çok karşılaşıyorum, daha seçici olmam konusunda... Esas fikrim şudur, şarkı söylemek, yazmak bir araç sadece benim için. Aslolan hayatı daha anlamlı ve daha katlanılabilir kılabilmek. Ama bu karşılaşmaların içinde kendi öz gücü ile derin etkiler yaratanlar, Tanrı’nın yetenek hediyesi ile dünyaya gönderdikleri zaten. Onların farklılaşması, daha çok parlaması bu öz kaynaktan kendiliğinden gelişiyor. Ben herkesin şarkı söylemesini isterim, herkese şarkı verebilirim. Değerlerini tayin edemem , tayin etmek de istemem. Bunlar suyun akışına bırakılması gereken tarafı işin...

Yaratıcılığınızı neler besliyor?

Birincisi, ‘bilmediğimiz bilgi’ ile alakalı... Dolayısı ile adres göstermem mümkün değil. Ama benim bildiğim kadarı ile, yüzde 7’sini kullanabildiğimiz ve dolayısı ile pek de güvenilir bulmadığım beyin denilen mekanizma ile vardığım sonuç, en hakiki beslenme alanı hayatın bir bütün olarak kendisi.

Ruh halinize göre şarkı yazıp daha sonra dinlemeye bile tahammül edemediğiniz oluyor mu?

Genellikle bir şarkıyı bitirdikten sonra onunla ilişkim de kendiliğinden bitiyor. Albüm aşaması profesyonel sürecin devreye girdiği daha teknik bir çalışma sistematiği gerektiriyor. Bir tür, ‘sorumlulukla bezenmiş zorunluluk hali’ de diyebiliriz. Mümkün olmadığını biliyorum ama bir şarkıyı yaptığım anda bir kere söyleyip boşluğa salmayı ve hemen yeni bir şarkıya başlamayı isterdim doğrusu. Zaten şarkı yazmak da tuhaf bir iş... Çoğu kez şarkıyı yazarken, bir dış göz olarak kendimi izlerken yakalıyorum. Biraz önce sözünü ettiğim ‘bilmediğimiz bilgi’ ile ilgili olsa gerek. Ama şarkıyı söylerken gerçekten samimi olabildiğimde –ki bu her zaman mümkün değil doğası gereği – eliniz ateşe değdiğinde nasıl ki canınız yanar, çığlık atarsınız, o kadar gerçek ve ortak bir sesi çıkarıyormuşum duygusu taşırım.

Şarkılarınızın sözleri alışılmışın çok dışında. Meselâ “Sen o alacası içinde fesatla, hangi günü gün edicen? Ah o kaditin üstüne, bir de atlas yorgan sericen” satırını yazarken nereden ilham aldığınızı çok merak ediyorum!

Ben bir Egeliyim; Anadolu’nun her yerine hakim çok kültürlülükten en çok nasibi alan coğrafya yani... Muhtemelen yaşamsal gözlem kayıtlarımdan günü, anı geldiğinde, belki de bir küçük çağrışımla, ama gerçek yaşamda tamamen karşılığı olan bir insanlık halinin kendiliğinden dökülüvermesidir... Yaratım anı gerçek ise, bir plan program söz konusu olamaz. Planlı programlı yaptığınız şarkıların, ki öyle şarkılarım da var, birer kurgu olduğunu hissetmeyecek hiçbir kalp yoktur. Kısa bir süre sevip eğlenebilirsiniz, ama içinize almazsınız.

Yeni şarkılarınız da çok seviliyor ama ‘Geri Dön’, ‘Sen Ağlama’gibi klasikleri siz söylemeseniz bile seyirci mutlaka istiyor. Yıllardır aynı şarkıları söylemekten sıkıldığınız oluyor mu?

Bazen olur... Çok da normaldir bu. Ama genelde birlikte şarkı söylemek, o şarkıları paylaşmak, birbirini hiç tanımayan insanların hiç bir dayatma olmadan o şarkılarla ‘bir’lik içinde duygudan duyguya savrulması bıkılacak birşey olamaz. Çünkü bu, bu zor dünyada her defasında ümidin yeniden tazelenmesi demek benim için. Çünkü ben hayata katlanabilmek için ümit etmekten başka bir çare olmadığına inanıyorum.

Eskiden daha duygusal ve kişisel şarkılar yazarken, bugünküler daha neşeli ve daha toplumsal konulara değiniyorsunuz. Bu değişim nasıl oldu?

“Değişmeyen tekşey değişimdir”. Burada bu bilindik sözün tam yeri sanırım. Bir de tabii, benim durmadan kendimle haşır neşir olacak ne hevesim ne de vaktim var. Hayatı olduğu gibi olgunluk ile karşılamaya ve yolun beni getirdiği noktada birikenleri dökmeye ancak yetişebiliyorum. Hayata değer katabildiğimde, anlam üretebildiğimde mutluyum, iyiyim.
İnsanlar aşık olduklarında, acı çektiklerinde genelde ‘Sezen Aksu’88’ dinliyor, siz ne yapıyorsunuz?

Ben ne yaptığımı bilmiyorum!

Geçmişin tortularını nasıl temizlersiniz?

Temizleyemiyorum ! Temizleyeni de anlından öperim!

Ünlüler tanınmamak için siyah gözlüklerle dolaşır, sizin ise alamet-i farikanız dudaklarınız. Nasıl gizleniyorsunuz?

Dudaklarımı büzüp incelterek! Fakat bir süre sonra adalelerim yorulduğundan, fena halde yakalanıyorum. Böyle bir küçük anım var. Hasankeyf’in tepesine bu yöntemle tek başıma çıkıp, inerken yorulup dudaklarımı salınca, 3 bin kişi ile indim... Bunların yarısından fazlası ile öpüşerek ve cep telefonu ile resim çektirerek... Ki bilirsiniz cep telefonları, masa çakmakları gibi hiçbir zaman anında çalışmaz, dolayısı ile o meşhur köftelerle gülümseme pozisyonunda minimum 30 saniye bekleyerek... Sonunda gülümsemeye benzemese de, en azından iyi niyet olduğunu anlayarak bağışladıklarını umuyorum.

Sahneye çıktığınızda muazzam bir kalabalık gözünüzün içine bakıyor ve isminizi haykırıyor. Her şey bitip de evde yalnız kaldığınızda nasıl hissediyorsunuz?

Aklı başında hiçbir insanın böyle bir şey yapmayacağını düşünüyorum. Hâlâ bana kendimi onca kalabalığın önüne attıran önüne geçilemez duygunun, ne çıkışlı olduğunu anlamaya çalışıyorum. Daha önce binlerce kere yorumlanmış, üzerine araştırmalar yapılmış kayıtlı bilgiler ve benim kendi yakaladığım bulgular var elbet. Ama nihai bir tanı koymak için hiçbiri yeterli değil. Yetişkinlikten itibaren akıl devreye girdiğinden, binlerce gerekçelendirme yapabilirsiniz. Ama bu, sizi dokuz aylıkken masanın üzerine çıkıp oynatan duyguyu açıklayamadığından, açıklayabilir yeterlilikteki uzmanların dediği ile yetinmek lazım.

Acıyı, kederi, özlemi en iyi ifade eden müzisyenlerden birisiniz. Acıyla, kayıpla ilişkiniz nasıl? Artık eskisi kadar acımıyor mu, güçlendiniz mi? İnsanlara hala eskisi kadar güvenebiliyor musunuz?

Bu ‘hayatı çakma’ ile ilgili bir şey. Ne kadar kalın kafalı olursanız olun, hayat kendini öğretir size. Duygular değil, katlanma biçimi değişime uğruyor; iyi kötü olgunlaşıyorsunuz. Yegâne olmadığınızı farkettikçe, yükünüzü hem kendiniz hem başkaları için hafifletmeyi öğreniyorsunuz. Benim çözümüm açık ve net:

Hayat zorlaşınca, çıkmaz sokaklarda soluksuz kalınca Azalınca mânâdan, seyyar sevdalarda parçalanınca Dert bitmeyince, bildiğin çektiğine yetmeyince Düşmanında kendini yakalayınca, bi daha kin gütmeyince O zaman şarkı söylemek lazım avaz avaz...

Güven konusuna gelince, eskiden pembe balonumun patlamaması için görmezden, duymazdan gelirdim. Şimdi patlamasına katlanabiliyorum...

Artık CD’ler de yavaş yavaş tarih olacak gibi, bazı müzisyenler albümlerini yalnızca internetten yayınlamaya başladı bile. Sizin iPod’unuz var mı? Mp3 teknolojisiyle aranız nasıl? Şu ara en çok hangi şarkıları dinliyorsunuz?

Müzik bitmeyeceğine göre, her çağın gerekliliğine uygun teknik donanımın gelişmesi olağan. Teknoloji ile çok sıkı fıkı bir ilişkim yoksa da, olması gerektiği kadar var. Esas olarak ben şarkımı söylemeye devam ederim. Sistem her halükarda kitlelere ulaştırmanın bir yolunu bulur. Geçiş dönemlerindeki doğal sarsıntılar bunlar. Dinlediğim şarkılara gelince, ben bir Bocelli sapığıyım, o kadar ki oğlum, “Yeter anne, doğduğumdan beri bu sesi duyuyorum ve babam zannediyorum” diyor.
Müzik piyasasında hem tapılan hem de çekinilen bir yere sahipsiniz. İlişkilerinizi hisleriniz mi müzikal hedefleriniz miyönlendirir? Sizi kaybetmek kolay mı?

Tercihim, beni hislerimin yönlendirmesidir çoğunlukla; neredeyse tamamıyla... Aklımın yönlendirmesine izin verip de çuvallamadığım tek bir şey yok. Beni kaybetmek neredeyse imkânsız. Annemin tabiri ile, ben bir yapışkanım. Çok ekstrem durumlar dışında, bir ilişkiyi sonlandıracak güçte bir gerekçe olmadığına inanıyorum. Kimi isterseniz koyun teraziye, aşağı yukarı aynı tartar.

Bizde olduğu kadar dünyanın pek çok yerinde mesela İngiltere’de de tanınıyorsunuz. Yurtdışındaki seyircilerle ve müzik dünyasıyla ilişkiniz nasıl?

Ben bunlarla çok fazla ilgilenemiyorum. Temel derdim, kendim de dahil, insanın bu dünyadaki büyük yalnızlığına verebildiğim kadar el vermek.

Daha gerçekleştiremediğiniz bir hayaliniz var mı?

O kadar çocuksu ve ütopik ki söylemeye utanıyorum, geçelim !

İstanbul şarkılarınızda çok önemli bir figür. En çok nelerini, neresini seviyorsunuz?

Her şeyini, ama Kastamonu’da otursaydım muhtemelen Kastamonu için de şarkı yazardım. Her yerin ayrı bir ruhu vardır. Zaten Türkiye, özellikle Anadolu, yaz yaz bitmez.

Bizim İstanbul kahramanlarımızdan biri sizsiniz. Sizinkiler kim?

Arada birini unuturum munuturum. Alınan olur, gücenen olur. Ben zannedildiği kadar açık sözlü biri değilim. Bunu da geçelim ...

Size göre son 40 yılda müzik alanında olan en önemli şey nedir?

Eğer Türkiye için soruyorsanız telif hakları meselesinin nihayet kavranma sürecinin başlaması diyebilirim. Dünya müziği için ise internet vasıtasıyla her alanda olduğu gibi, müzikte de sınırların ortadan kalkması...

röportaj: Çimen Uzsoy
fotoğraflar: Yaşar Gaga