Kıraç - Senden Başka

şarkının anlamı klibinde...

Bir Söz

"Uzun zamandan beridir hayatın -gerçek hayatın-

başlamak üzere olduğu izlenimine kapılmıştım.

Fakat her zaman yolumun üzerinde bir engel,

öncelikle erişilmesi gereken birşey,

bitmemiş bir iş,

hizmet edilecek zaman,

ödenecek bir borç oldu.

Sonra hayat başlayacaktı.

Sonunda anladım ki

bu engeller benim hayatımdı."

Alfred D. Souza

Yüksek Topuklar Hakkında

Bundan birkaç yıl önce yazmaya karar vermiştim bu öyküyü. Güzel ve uzun bir öykü olsun istemiştim. Her zamanki gibi onca iş, onca uğraş girdi araya; gündeliğin hayhuyunda başka öyküler, başka öykücükler; yalnızca yazılan, yazılmayı bekleyenler değil, yaşananlar da geçit vermedi... Sonunda, 'Bir gün yazarım, nasıl olsa bir gün yazarım, ' diye beklettiklerimden biri olup çıktı bu da... Kimi zaman, yazdığımda, kim bilir nasıl müthiş bir kitap olacağını düşleyip, heyecanlandıklarımdan biri olarak geliyordu aklıma; kimi zaman da yazamadıklarımın yüreğimi daraltan ağır çeki taşlarından biri olarak...
Bu tür 'muhasebeler' içinde bulunduğum ruh haline göre değişiyordu; belki yazacağı onca şeyi üst üste yığıp yıllar boyu onlarla birlikte gezen bütün yazarlarda böyle oluyordur. Artık onları bilemem. Ama her zaman söylerim, yazıp da, düşlediklerinizin ne kadarını yazabildiğinizi görmektense, 'bir gün yazdığımda nasıl müthiş bir şey olacak kim bilir! ' diyerek kendinizi geleceğe ertelemeniz daha heyecan vericidir. Bilirsiniz, insanları heyecanları yaşatır.
Buraya kadar söylediklerimden benim bir yazar olduğumu düşünmüş olmalısınız; hayır, değilim, ama öyle zannedilmek hoşuma gidiyor. Aslında yazıya gönül vermiş olduğumu, boş zamanlarımda, nasıl derler, 'kendi çapımda' öyküler, öykücükler, çeşitli denemeler yazdığımı, ne yazık ki, ancak birkaç yakınım biliyor. Onların da pek ciddiye aldığını sanmıyorum.
Başarılı bir grafikerim, işime çok asılmamakla birlikte fena para kazanmıyorum; bunların bana yettiğini düşünüyor olmalılar. Yazdıklarımdan, yazmaya çalıştıklarımdan kimselere pek söz etmem; hem kendimi sahiden bir yazar olarak görmeyişimden kaynaklanıyor bu -insan kendini bir yazar gibi hissetmezse, başkaları için nasıl ikna edici olabilir? -; hem de heyecanlarıma kapılıp birkaç kez anlatacak gibi olduğumda, karşılaştığım genel bir kayıtsızlık, umursamaz tavırlar ya da anlattıklarımın başkaları tarafından inançsız gözlerle dinlenmesi, beni bu konuda iyice ürkek yaptı. Ben de bu arzumu kendime saklamaya karar verdim. Eğer günün birinde iyi bir kitap yazabilirsem, hepsinden öcümü almış olacağım.

Murathan Mungan

Gecenin Soğuk Yüreği

Bir elimizde hasret, bir elimizde gecenin soğuk yüreği ile özlemlerimizi dindirdiğimiz nice anlarımız vardır ve binlerce âhın içine gizlediğimiz nice sabır dualarımız… Hasretimiz alabildiğince zirveye tırmandıkça, gözyaşlarımız kuytulara saklanır. Suskunluğumuz aslında kıyamettir o an. Dile gelmek istesek de gelemeyiz, saatlerin gece yarısını vurduğu özlem dolu o demlerde, anlatamadığımız, anlatamadıkça içimizdeki en güzel şeyleri bile zehre dönüştüren o suskunluğumuz gözlerimizde yansımaya başlar. Hüzün dolu o bakışlar bomboş duvarlara takılı kalır. Bir o kadar da kahır eklenir.

Kaçıncı kez denemişizdir oysa mutluluğu ve umutsuzluğu kaçıncı kez söküp atmak istemişizdir yüreğimizden. Sevdanın gücüyle aşkın lideri olmaktı hep düşüncelerimiz, ama kader bu ya, hep olumsuzlukları sermiştir önümüze, hep yalnızlıkları tutuşturmuştur elimize. Yüreğimize bir çift kanat takıp da uçuran düşlerimiz, hayallerimiz, özlem dolu bekleyişlerimiz yalnızlığın potasında, gün gün eriyip yok olurken içimiz acıyla burkulur.

Bir zamanlar acılar ne kadar da uzak gibiydi bizden, ayrılıklar bile. Hasret acısı hiç gündeme gelmezdi. Her şey sevda adına anılırdı. Çünkü yeni umutlar vardı içimizde. Her soluk alışımızda kullanılmış sabahlarımız olsa da, yaşayacaktık… Tanıyacaktık hayatı, biz de herkes gibi ama hazırlıksız geceler tutuşturuldu ellerimize. Nereden bilecektik ki yalnızlıklar bu gecelerin içinde. Acı, sitem, kahır karanlıkların derinliklerinde.

Ne yılların tadı var artık ne de beklenen günlerin. Kurduğumuz cümleler bile olumsuzluklarla noktalanır oldular. Hani o saçlarımızı savuran baharlar, yüreğimizde demlenen muhabbetler, dilimizdeki şükür dualarımız, yudum yudum içilen sevda iksiri nerelere gizlendiler. Umudumuz an be an kırılır oldu. Yorgun ve kimsesiz oluşumuz boşuna değil, gecelere serilen gurbet yataklarına uzandıkça, boşuna değil yüreğin çırpınışları. Kederden örülü renge bürünen gözler buğulandıkça, yürek çırpınmaktan başka ne iş yapabilir ki…

Böyle gecelerde, sessizliğin çığlığıdır kulaklarımızdaki ve her şeyin sonu gelmiş gibi gelir. Sanki bütün şehrin elektrikleri kesilmiş ve bir siz varsınız koskoca şehirde, bir başınıza üstelik. Kendi hikâyenizle baş başa, kaderinizle, kendi alın yazınızla, acılarınızla, yaralarınızla, öfkenizle, çığlıklarınızla ve kabullenmişliğinizin onca yalnızlığıyla. Bu boyun eğmekten başka nedir ki geceye ve eğdiğimiz sürece hep böyle yitik, böyle yalnız, böyle göçmen kalacağız. Nereye gidersek gidelim hep yalnız olacağız. Sonunda bu yaşam bizim için iğreti bir hal olup çıkacak.

İşte bir karabasan gibi çöker gecenin karanlığına yalnızlık. Mutluluğa ait ne varsa siler süpürür, hüzün çiçekleri açtırır gönül bahçelerinde, göz pınarlarını coşturur, üşür artık duygularımız üşür sabır dualarımız. Ellerimiz tutunacak bir destek arar, gözlerimiz korkularımızı yüreklendirecek bir ışık, gece karanlığında titrer, geceyle birlikte yürek titrer. Dert, keder, özlem, hasret gecenin süsüymüş gibi kurulur karanlığa.

Hep bir şeyler istedik, bir şeyler bekledik aşktan ve de sevdadan. Fakat isterken ve de beklerken, ne kadarının ne miktarda huzur ve mutluluk vereceğinin hesabını yapmadık, yapamadık. Bu yüzden gecelere hapsettik kendimizi. Sessizliğin sesini hissettikçe, duman duman çektik karanlıkları içimize. Acılardan damıtılmış gözyaşlarımız, hasretin yangınlarıyla kor kor indi de yüreğimize aldırmadık.

Oysa kendimizi huzur içinde alabildiğince rahat ve hatta elimizi uzatsak, mutluluğu salkım salkım koparacak gibi hissettiğimiz anlarımız olmadı mı ve sevdamıza bir nefes kadar yakın olduğumuz, dahası istersek ruhun bedenden sıyrılıp, duyguların yoğunluğunda gezindiği, acıya kedere karşı galibiyet kazanmış gibi hissettiği zaman dilimi hiç mi hiç olmadı mı sanki. Ebetteki olmuştur. Ama biz çekilen acıları, mutluluklardan daha çok hatırlarız nedense. Sanki çekip giden yıllar mutlulukları da beraberinde götürmüşler de, bize sadece geceler kalmış gibidir. Kireç bağlamış isyanımızı, umutsuzluklarımızı, öfke ile düğümlenmiş yüreğimizi, donup kalmış sevdamızı gözyaşlarımızın sıcağında eritmeye kalkarız bu gecelerde.

Her şey ama her şey gelip geçicidir aslında. Her insanın kendine göre bir hayat hikâyesi olacak elbette. Bu hikâyenin içinde küskünlükleri, beklentileri, hayal kırıklıkları, duygu çıkmazlarında bocalamaları, pişmanlıkları, içinde düğümlenip kalan isyanları ve de öfkeleri olacak. Bir gün hayattan soyunduğumuzda her şeyin kısacık bir geçitten ibaret olduğunu göreceğiz.

Sevdalara attığımız ilk adımlarımız, hayat boyu unutamayacağımız yaşanmışlıkların başlangıcı değil midir ve böyle başlamaz mı hepimizin hayat hikâyesi ya da bizler bu tür hikâyelerin farklı dönem kahramanları değil miyiz ve gecelere kendimizi tutsak edenler bizler değil miyiz?

Ben O'yum

aşkmış hiç olmayan bir tanrıya inanmak

anlamı olmayan kelimelermiş dualarımız

elini kesip bacağındaki acıyı unutabilir misin ?

yüzüme yapışmış bu yalanın izlerini hangi makyajla kapatabilirsin?

bana artık inanmadığım bir güneşi doğurabilir misin ?

ben kaybettiğin sesim öldürdüğün melek

ben o'yum

içindeki en büyük kayıp

kalbindeki siyah iz

yüzündeki sessizlik

sukunetle gömdüğün

metanetle başında beklediğin

ben artık;

varım yok oluşundan doğan

insan dilindeki

Kim Tutar Seni

boğazın kenarında sonsuzluğa yürüyen adam!
o kadar boş bank dururken,
ne diye alıp başını gitmeye kalkarsın...
illa ki zor olsun diyorsan hayatın,
hadi git,
kim tutar seni....
gittiğin yerde kalbini açan biri olursa söyle,
küçümsemeyeceğim söz....
kıymetini bilen olursa ben gibi,
hadi durma,
git....

Gönlü Geniş Ve Ruhu Gezgin, Sufi Meşreplilerin Kırk Kuralı

Dokuzuncu Kural:
Sabretmek öylece durup beklemek değil,
ileri görüşlü olmak demektir.
Sabır nedir?
Dikene bakıp gülü,
geceye bakıp gündüzü tahayyül edebilmektir.
Allah aşıkları sabrı,
gülbeşeker gibi tatlı tatlı emer, hazmeder.
Ve bilirler ki,
gökteki ayın hilalden dolunaya varması için zaman gerekir.

Elif şafak - Aşk

Sarhoş Gecelerde

maziden gelen yükle çoğalır acılar
saat tiktaklarında kaybolur zaman
düşler birikir sonsuz uçurumlarda
köprüler yapılır her fırtına sonrası
sözcü olsun diye şarkılar biriktirilir
yarım kalan cümleler doldurur karalama defterini
zihinlerde idam edilir özgür düşünceler
sınırlar konur mutluluk sözcüklerine
hüzün kokulu tütsüler tüttürülür sarhoş gecelerde