Ne ümitler beslemiştim geleceğe dair…neler beklemiştim hayattan,çocukça,masum şeylerdi onlar…hepsi geçmişte kaldı…yıkıldı hayallerim bir bir…şimdi ben,kendimle baş başa…değişen insanlar mıydı yoksa ben miydim anlamadım…yada hayallerim mi çok uçuktu… bilemiyorum…kaç şehir eskittim,kaç okul,kaç sokak,kaç şarkı,şiir,dost,arkadaş… eskittiklerimin sayısını hatırlamıyorum bile…daha dün dostum dediğim insan şuan en büyük düşmanım… daha dün kardeşim diyen insan şimdi benden nefret ediyor…hayatın hızına yetişmek istemiyorum artık…bir yerlerde okumuştum zamanında….yaşadığın olaylardan sonra hemen ayağa kalk ve yürümene devam et,yoksa hayatı kaçırırsın…bir zamanlar ne kadar önemliydi bu söz…her yaşadığım sorundan sonra beni motive ederdi…şimdi… hayatın benden uzak olması en büyük temennim…yaş geçtikçe hayatla olan mesafem daha da azaldı…şimdi omuz omuza yürüyoruz…düştüğüm zaman beni bırakmıyor…ne garip değil mi,önceden yakalamaya çalıştığım hayat şimdi beni bırakmıyor…yakama yapışmış,kovsam da atsam da benimle…uzun zamandır yorgunum…ne hayatla,ne hayatın getirdikleriyle uğraşmak gibi bir niyetim yok…hayallerim,beklentilerim,ümitlerimde onda kalsın…biraz kendimle kalayım,yapayalnız,bir başıma…dinlediğim şarkılar,okuduğum kitaplar bana eşlik etsinler yeter…
çok şey mi istiyorum hayattan…
lütfen beni anlasın artık…
ben kendimle çok mutluyum…
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder